Ik was pas drie jaar oud toen mijn adoptieouders me mee naar huis namen.
Na jarenlang geprobeerd te hebben een derde kind te krijgen – een dochter om het gezin « compleet » te maken – adopteerden ze me.
Van buitenaf leek het het perfecte plaatje: twee oudere broers, een klein meisje en een gezellig huis vol liefde.
Maar achter gesloten deuren was de situatie verre van ideaal.
Liam en Josh, twee en vijf jaar ouder dan ik, behandelden me als een smet op hun perfecte familieportret.
Als onze ouders er niet waren, fluisterden ze dingen die geen enkel kind zou moeten horen.
Ter illustratie.
