Papa knipperde verrast met zijn ogen. « Ja… ken ik jou? »
“Nee, maar mijn grootvader wel.”
Ze heette Ellie, en haar verhaal begon zich te ontvouwen. Zestig jaar geleden waren haar grootvader en mijn vader samen padvinder geweest. Ze hadden een pact gesloten om elkaar op dit strand te ontmoeten op de 75e verjaardag van mijn vader – wat er ook gebeurde.
« Maar hij is ziek, » zei Ellie, haar stem zwaar van emotie. « Hij is nu blind en bedlegerig. Hij kon de reis niet maken, maar hij liet me beloven in zijn plaats te komen. En om jou dit te geven. » Ze gaf papa een klein, ingepakt doosje.
Zijn handen trilden toen hij het uitpakte. Er zat een smetteloos honkbalkaartje in, verpakt in plastic. Papa lachte trillend.
« Dit is de kaart, » zei hij met een stem vol emotie. « De kaart die ik hem heb gesmeekt met me te ruilen, maar die hij nooit heeft gegeven. »
Ellie glimlachte. « Hij heeft het al die jaren bewaard. Hij zei dat het hem aan jou deed denken. »
Tranen welden op in papa’s ogen. « Ik moet hem zien, » zei hij dringend. « Ik moet hem bedanken. »
Ellie aarzelde. « Het is vijf uur rijden. En… het gaat niet goed met hem. Ik weet niet of… »
« We gaan, » zei papa vastberaden. « Nu. »
De rit naar het huis van Ellies grootvader was spannend. Papa zat onrustig te wiebelen, zijn vastberadenheid was voelbaar. Toen we aankwamen, was het griezelig stil in huis. Ellies moeder ontmoette ons bij de deur, haar gezicht getekend door verdriet.
« Hij is vanochtend overleden, » zei ze zachtjes. « Net nadat Ellie was vertrokken. »
