« Hij is vanochtend overleden, » zei ze zachtjes. « Net nadat Ellie was vertrokken. »
De woorden raakten papa als een fysieke klap. Hij deinsde achteruit, zijn adem stokte. « Nee, » fluisterde hij. « Nee, we hebben een belofte gedaan… »
Hij zakte in een stoel, zijn schouders trillend van verdriet. Ik had hem nog nooit zo gebroken gezien. De man die altijd mijn rots in de branding was geweest, leek nu zo kwetsbaar.
Ik knielde naast hem neer en legde een hand op zijn schouder. « Pap, » zei ik zachtjes, « de belofte is nagekomen. Hij heeft Ellie gestuurd. Hij heeft de kaart gestuurd. Hij dacht aan jou. »
Papa keek me aan, zijn ogen rood en vol tranen. « Maar ik heb geen afscheid kunnen nemen. »
Ik had geen woorden om zijn pijn te verzachten, dus bleef ik gewoon aan zijn zijde en liet mijn aanwezigheid spreken waar woorden tekortschoten.
Sommige beloften, besefte ik, hebben geen getuigen nodig om betekenis te hebben. Misschien was dit er wel een van.
