Toen mijn 75-jarige vader erop stond dat we voor zijn verjaardag 2090 kilometer naar een afgelegen kustplaatsje zouden rijden, dacht ik dat het gewoon weer zo’n eigenaardig idee van hem was. Maar onder zijn cryptische enthousiasme ging iets veel diepers schuil: een oude belofte, een mysterieuze bestemming en geheimen die mijn kijk op hem voorgoed zouden veranderen.
Mijn vader en ik hadden altijd een hechte band. Hoewel zijn pezige lichaam slanker was geworden en zijn stappen langzamer, bleef zijn geest scherp en bruiste van energie. Op zijn 75e had hij nog steeds een vonk die de leeftijd niet kon doven.
Onze zaterdagen waren heilig – mijn bezoeken aan zijn verpleeghuis waren altijd gevuld met koffie en zijn eindeloze verhalen. Maar deze zaterdag nam het een onverwachte wending.
Het zonlicht scheen door de dunne gordijnen terwijl papa voorover boog, zijn ogen ondeugend twinkelend.
« Tap je tank maar, » zei hij met een lage, samenzweerderig stem. « We gaan een roadtrip maken. »
Ik trok een wenkbrauw op. « Een roadtrip? Waarheen? »
« Er is een kustplaats die ik moet bezoeken. Ik heb daar een belangrijke vergadering, » zei hij nuchter.
« Pap, je bent met pensioen. Wat voor vergadering zou je in vredesnaam kunnen hebben? »
Iets in zijn toon – serieus en vastberaden – deed me aarzelen. Ik zuchtte en knikte met tegenzin. « Oké. Laten we het doen. Waar gaan we precies heen? »
Hij pakte een oude kaart en wees naar een plek. Mijn mond viel open.
« Dat is meer dan 2090 kilometer verderop! Je weet toch dat dit dagen gaat duren? »
« Dan kunnen we maar beter snel vertrekken, » zei hij met een grijns.
Twee dagen later waren we op pad. Papa stond erop de kaart te gebruiken in plaats van de gps en tekende onze route met een potlood als een avonturier. De kilometers waren eindeloos – snelwegen, motels, snacks bij tankstations – maar de reis was gevuld met zijn verhalen.
Hij sprak over zijn jeugd, vriendschappen en herinneringen die ik nog nooit eerder had gehoord. Toch merkte ik tussen het lachen door momenten van stilte op, wanneer hij uit het raam staarde en nerveus met zijn vingers tikte. Hij had iets in gedachten.
We arriveerden in het kustplaatsje op de ochtend van zijn verjaardag. De plek was adembenemend, als een tot leven gewekt ansichtkaart. Torenhoge kliffen omlijstten de eindeloze oceaan, golven die ritmisch tegen de kust beukten.
« Het is precies zoals ik het me herinner, » mompelde vader, zijn stem doorspekt van ontzag.
We liepen naar het strand, het vochtige zand was koel onder onze voeten, totdat we bij een verweerd bankje kwamen met uitzicht op het water.
‘Dit is de plek,’ zei hij met een vaste maar afstandelijke stem.
We zaten zwijgend, de golven waren onze enige metgezel. Toen hoorde ik achter ons het geluid van naderende voetstappen. Ik draaide me om en zag een jonge vrouw, niet ouder dan 25, met haar blonde paardenstaart wapperend in de wind. Ze klemde een klein voorwerp in haar handen.
« Jij bent Peter, toch? » vroeg ze zachtjes.
Papa knipperde verrast met zijn ogen. « Ja… ken ik jou? »
