‘Oké,’ fluisterde ze.
Die avond vertelde Mara Lucas de details niet.
Nog niet.
Ze vertelde hem de waarheid op een manier die een kind aankon.
‘Papa heeft iets achtergelaten,’ zei ze.
Lucas staarde.
‘Als een bericht?’ vroeg hij.
Mara’s keel snoerde zich samen.
‘In zekere zin wel,’ zei ze.
Lucas keek naar beneden.
‘Ik wil hem bedanken,’ fluisterde hij.
Mara hield haar tranen met moeite tegen.
‘Dat kan,’ zei ze. ‘Je kunt het hem op je eigen manier vertellen.’
Lucas keek even omhoog.
‘Kunnen we iets voor hem tekenen?’ vroeg hij.
Mara glimlachte.
‘Ja,’ zei ze. ‘We kunnen iets voor hem tekenen.’
Lucas knikte ernstig.
Ellie klom op de bank en zette haar konijntje op Lucas’ schoot.
‘Papa?’ vroeg Ellie plotseling.
Mara’s borst trok samen.
Ellie herkende hem niet.
Niet echt.
Maar ze herinnerde zich de vorm van het woord.
Mara slikte.
‘Je vader hield van je,’ zei ze zachtjes.
Ellie knipperde met haar ogen.
‘Liefde,’ herhaalde ze.
Lucas drukte zijn hand tegen Ellie’s haar.
« Papa was dol op koekjes, » zei Lucas.
Ellie giechelde.
« Koekje! » riep ze.
Even leek het appartement lichter aan te voelen.
Maar het internet bleef niet lang stil.
Een week later verscheen er een nieuw bericht.
Niet wazig.
Duidelijk.
Een foto van Robert die Haven verlaat.
Een onderschrift dat dingen suggereerde.
De reacties werden steeds venijniger.
Mara heeft ze niet gelezen.
Beatrice zorgde ervoor dat dat niet gebeurde.
Maar Harold deed het wel.
Harold riep Robert voor een nieuwe vergadering.
Deze keer was de toon koeler.
« We vragen u om afstand te houden, » zei Harold.
Robert kneep zijn ogen samen.
‘Ik heb afstand genomen,’ antwoordde Robert. ‘Op alle aantoonbare manieren.’
Harolds mondhoeken trokken samen.
‘Niet genoeg,’ zei hij.
Claire vouwde haar handen.
« Dit heeft gevolgen voor de merkperceptie, » zei ze.
Robert leunde achterover.
« Dan herstellen we het imago door eerlijk te zijn, » zei hij.
Harolds blik werd scherper.
‘Of,’ zei Harold langzaam, ‘we lossen het probleem van het merk op door de variabele te elimineren.’
Roberts kaakspieren spanden zich aan.
‘Je bedoelt mij,’ zei Robert.
Harold ontkende het niet.
« We hebben Haven gebouwd om groter te zijn dan één man, » zei Harold. « Als uw aanwezigheid risico’s met zich meebrengt, hebben we een fiduciaire plicht. »
Roberts maag trok samen.
‘Dus je gaat me straffen omdat ik kinderen help?’, zei hij zachtjes.
Harolds stem bleef kalm.
« We zullen de organisatie beschermen, » zei hij.
Robert staarde hem aan.
‘En hoe zit het met de families?’ vroeg Robert.
Harolds blik werd niet milder.
‘We kunnen niet iedereen redden,’ zei hij.
Robert voelde iets knappen.
Hij stond op.
‘Ja, dat kunnen we,’ zei hij zachtjes. ‘Niet perfect. Niet in één keer. Maar dat is nu juist de bedoeling.’
Harold keek hem aan.
‘Je wordt emotioneel,’ zei Harold.
Roberts stem was kalm en beheerst.
‘Het begint me duidelijk te worden,’ antwoordde hij.
Hij liep weg.
Sam wachtte buiten.
Hij zag Roberts gezicht.
‘En nu?’ vroeg Sam.
Robert haalde diep adem.
‘Ze testen me,’ zei hij.
Sam knikte.
‘En jij?’ vroeg Sam.
Robert keek naar de gang waar Lily soms na school naartoe rende, haar gelach weerkaatsend tegen de muren.
‘Ik ga niet weg,’ zei Robert.
Sams blik werd milder.
‘Dan gaan we ons voorbereiden,’ zei Sam.
Die avond ging Robert niet naar Mara.
Hij heeft niet gebeld.
Hij heeft geen bericht gestuurd.
Hij kende de grens.
Maar Lily voelde toch al dat er iets aan de hand was.
Ze observeerde hem tijdens het diner met scherpe blik.
« Het bestuur was gemeen, » zei ze.
Robert knipperde met zijn ogen.
‘Hoe weet je dat?’
Lily haalde haar schouders op.
‘Je moet je kaken bewegen,’ zei ze. ‘Alsof je op stenen kauwt.’
Robert glimlachte bijna.
« Het was een lastige vergadering, » gaf hij toe.
Lily kneep haar ogen samen.
‘Vanwege Mara?’ vroeg ze.
Roberts keel snoerde zich samen.
‘Vanwege het internet,’ zei hij voorzichtig.
Lily rolde met haar ogen.
‘Het internet is stom,’ mompelde ze.
Roberts mondhoeken ontspanden.
‘Ja,’ zei hij.
Lily keek naar haar bord.
‘Ik wil niet dat ze hun huis kwijtraken,’ fluisterde ze.
Roberts borstkas kraakte.
‘Dat zullen ze niet doen,’ zei hij vastberaden.
‘Hoe weet je dat?’ vroeg Lily.
Robert slikte.
‘Omdat Beatrice angstaanjagend is,’ zei hij.
Lily snoof.
« Dat klopt, » beaamde Lily.
