Robert reikte over de tafel en kneep in haar hand.
‘En omdat je vader Haven zo heeft opgebouwd dat het sterker is dan roddels,’ voegde hij er zachtjes aan toe.
Lily knipperde met haar ogen, die glinsterden.
‘Oké,’ fluisterde ze.
Terug in Mara’s appartement zat Mara aan tafel het formulier voor de levensverzekeringsclaim in te vullen, met Beatrice’s instructies ernaast.
Haar handschrift trilde.
Lucas keek toe.
‘Is het belangrijk?’ vroeg hij.
‘Ja,’ fluisterde Mara.
Lucas staarde.
‘Zal het ervoor zorgen dat je er niet meer zo bang uitziet?’ vroeg hij.
Mara’s keel snoerde zich samen.
‘Ik doe mijn best,’ zei ze.
Lucas knikte.
Vervolgens schoof hij een stuk papier naar Mara toe.
Het was een tekening.
Een man met een brede glimlach.
Een vrouw.
Twee kinderen.
En een hond.
Boven hen had Lucas een grote oranje zon getekend.
‘Voor papa,’ zei Lucas zachtjes.
Mara’s ogen vulden zich met tranen.
Ze drukte de tekening tegen haar borst.
‘Dank je wel,’ fluisterde ze.
Lucas keek naar haar.
Toen fluisterde hij:
« Zullen we het redden, zelfs als mensen praten? »
Mara keek hem in het gezicht.
Onderweg had hij zekerheid nodig als lucht.
Ze haalde diep adem.
‘Ja,’ zei ze. ‘Het komt allemaal goed. Want we zijn niet meer alleen.’
Lucas knikte, klein en stijf.
Vervolgens bukte hij zich en aaide Ellie’s konijntje.
‘Team,’ fluisterde hij.
Ellie giechelde in haar slaap.
Maar nog voordat Mara het wist, trilde haar telefoon.
Een nummer dat ze niet herkende.
Ze liet het gesprek naar de voicemail gaan.
Een minuut later kwam er nog een bericht binnen.
Geen tekst.
Een e-mail.
Afkomstig van een adres dat er officieel uitzag.
Onderwerp:
Kennisgeving van klacht.
Mara’s maag draaide zich om.
Haar handen werden koud.
Beatrice’s stem galmde na in haar herinnering: Systemen willen tijdlijnen.
Mara staarde naar het scherm, ze kon niet ademen.
Toen klikte ze erop.
En bij de eerste zin trok haar borst zo samen dat ze dacht dat ze zou flauwvallen.
Er was een formele klacht ingediend over « ongepaste betrokkenheid » tussen een leidinggevende van Haven en een deelnemer aan het programma.
Mara’s zicht werd wazig.
Lucas keek op.
‘Mama?’ vroeg hij.
Mara kon niet spreken.
Ze staarde naar de e-mail alsof het de stoep was die terugkeerde.
En ergens diep vanbinnen ontwaakte een vertrouwd instinct.
Loop.
Verbergen.
Verdwijnen.
Maar toen kwam Ellie in beweging.
Halfslaperig fluisterde ze: « Varen. »
En Mara herinnerde zich wat Beatrice had gezegd.
Wij gehoorzamen niet aan angst.
Mara slikte, haar handen trilden.
Ze rende niet weg.
Ze nam de telefoon op.
En ze belde Beatrice.
