Denise sprak voorzichtig.
‘Ik zag de berichten,’ zei Denise. ‘En ik… ik werd boos.’
Mara slikte.
‘Naar mij?’ vroeg Mara.
‘Nee,’ zei Denise snel. ‘Tegen hen. Tegen vreemden die denken dat ze een verhaal kunnen maken van kinderen.’
Mara’s keel snoerde zich samen.
Denise schraapte haar keel.
‘Ik wil helpen,’ zei Denise. ‘Maar ik wil het niet erger maken.’
Mara ademde uit.
‘Kom alsjeblieft niet hierheen,’ fluisterde Mara. ‘Niet omdat ik je niet vertrouw. Maar omdat Lucas in paniek zal raken.’
Denise was stil.
‘Oké,’ zei ze. ‘Oké. Ik zal het niet doen.’
Mara aarzelde.
‘Waarom bel je?’ vroeg Mara.
Denise’s stem veranderde.
‘Ik heb iets gevonden,’ zei ze.
Mara’s maag draaide zich om.
« Wat? »
Denise slikte.
‘Het dossier van Evans,’ zei ze. ‘Spullen van na zijn overlijden. Ik was de oude kast van mijn moeder aan het opruimen. Er lag een envelop. Jouw naam stond erop.’
Mara bleef roerloos staan.
“Mijn naam?”
Denise had een hese stem.
‘Het komt van zijn werkgever,’ zei ze. ‘Een levensverzekering. Er staat begunstigde: Mara Caldwell.’
Mara’s zicht werd wazig.
‘Dat kan niet,’ fluisterde Mara.
‘Dat kan,’ zei Denise. ‘En dat gebeurt ook.’
Mara’s adem stokte.
‘Waarom wist ik dat niet?’ fluisterde ze.
Denise’s stem brak van schaamte.
‘Omdat ik het je niet verteld heb,’ gaf Denise toe. ‘Omdat ik dacht dat je na zijn dood niets meer van hem verdiende.’
Mara kon niet ademen.
Denise sprak snel.
‘Ik had het mis,’ zei ze. ‘Ik had het zo ontzettend mis. En ik kan jaren niet terugdraaien. Maar ik kan je dit nu wel geven.’
Mara’s handen trilden.
‘Hoeveel?’ fluisterde Mara.
Denise aarzelde.
‘Ik weet het niet,’ gaf ze toe. ‘Het is papierwerk. Maar het ziet er… belangrijk uit.’
Mara’s keel werd dichtgeknepen.
Er flitsten beelden voorbij.
Brood.
Koud.
Het trottoir.
Lucas draagt Ellie.
Mara slikte.
‘Waarom nu?’ fluisterde ze.
Denise’s stem brak.
‘Omdat ik die kinderen voor me zag,’ zei Denise. ‘En ik realiseerde me dat ik hén had gestraft, niet jou.’
Mara’s ogen vulden zich met tranen.
Denise schraapte haar keel.
‘Ik kan de envelop bij Haven afgeven,’ zei ze. ‘Beatrice kan er getuige van zijn. Ik zal het op de juiste manier doen.’
Mara’s adem stokte.
‘Oké,’ fluisterde ze. ‘Oké.’
Toen het telefoongesprek was afgelopen, zat Mara trillend op de rand van de bank.
Lucas kwam vanuit de slaapkamer binnen.
Hij zag haar gezicht.
‘Wat is er gebeurd?’ vroeg hij.
Mara slikte.
‘Ik… ik kreeg een telefoontje,’ zei ze.
Lucas kneep zijn ogen samen.
‘Slecht?’ vroeg hij.
Mara schudde haar hoofd, terwijl de tranen over haar wangen rolden.
‘Ik weet het niet,’ fluisterde ze. ‘Misschien… misschien wel goed.’
Lucas verstijfde.
‘Langzaam wordt u ook van het goede af?’, vroeg hij.
Mara lachte door haar tranen heen.
‘Soms,’ gaf ze toe.
Lucas staarde haar aan.
Toen fluisterde hij:
Gaat het over papa?
Mara’s keel snoerde zich samen.
‘Ja,’ zei ze.
Lucas’ ogen werden groot.
“En hoe zit het met hem?”
Mara slikte.
‘Ik denk,’ zei ze zachtjes, ‘dat je vader ons iets heeft willen nalaten. Een vangnet.’
Lucas verstijfde.
‘Zoals… geld?’ vroeg hij fluisterend, alsof geld een verboden woord was.
Mara knikte.
Lucas’ gezicht vertrok.
‘Zullen we daardoor voor altijd veilig zijn?’ vroeg hij.
Mara’s hart brak.
‘Nee,’ zei ze eerlijk. ‘Maar het kan wel helpen. Het kan de dingen minder eng maken.’
Lucas staarde naar beneden.
Toen fluisterde hij:
“Ik wou dat hij hier was.”
Mara trok hem in haar armen.
‘Ik ook,’ fluisterde ze.
Twee dagen later arriveerde Denise bij Haven met de envelop.
Beatrice stond haar bij de receptie op te wachten als een uitsmijter met een rechtenstudie.
Robert was niet aanwezig.
Dat was opzettelijk.
Mara kwam samen met Priya.
Haar handen trilden zo hevig dat ze haar koffie nauwelijks vast kon houden.
Denise keek naar Mara en slikte.
‘Het spijt me,’ zei Denise opnieuw, met een schorre stem.
Mara knikte, met vochtige ogen.
Beatrice nam de envelop aan, bekeek hem en liet Denise een overdrachtsverklaring ondertekenen.
Denise knipperde met haar ogen.
‘Doe je dit altijd, net als een spion?’ mompelde Denise.
Beatrice glimlachte niet.
« Ik doe dit zoals iemand die heeft gezien hoe gezinnen kapotgemaakt werden door ‘oeps’-momenten, » zei ze. « Tekenen. »
Denise heeft getekend.
Beatrice gaf de envelop aan Mara.
Mara’s vingers trilden.
Ze opende het langzaam.
Binnenin bevonden zich een beleidsverklaring en een schadeformulier.
Evan Caldwell.
Groepslevensverzekering.
Begunstigde: Mara Caldwell.
Mara’s zicht werd wazig.
Priya’s hand vond Mara’s schouder.
‘Het komt wel goed,’ fluisterde Priya.
Mara kon niet spreken.
Beatrice wees naar het formulier.
‘Dit gaat tijd kosten,’ zei ze. ‘Het is niet meteen geregeld. Maar het is wel echt. We zullen het registreren. We zullen het volgen. We zullen er elke week contact mee opnemen.’
Mara knikte, terwijl ze trilde.
Denise kreeg tranen in haar ogen.
‘Het was niet mijn bedoeling dit van je te stelen,’ fluisterde Denise.
Mara keek op.
‘Dat heb je gedaan,’ zei Mara zachtjes.
Denise deinsde achteruit.
Mara’s stem trilde.
‘Maar je geeft het terug,’ voegde Mara eraan toe. ‘Dus… laten we daar beginnen.’
Denise slikte moeilijk.
