‘Ja,’ beaamde ze.
Fern liep naar Lucas toe en leunde met haar hoofd tegen zijn knie.
Lucas aarzelde even en legde toen zijn hand op Ferns hoofd.
Zijn schouders zakten iets.
Beatrice keek naar Mara.
‘Nog één ding,’ zei ze.
Mara slikte.
Beatrice’s stem klonk plotseling helder.
‘Je zegt je baan niet op,’ zei ze.
Mara knipperde met haar ogen.
“Ik zat te denken—”
‘Nee,’ onderbrak Beatrice. ‘Opgeven is wat angst wil. We gehoorzamen de angst niet. Je hebt die badge verdiend.’
Mara’s adem stokte.
“Maar als mensen denken—”
« Mensen denken dat de aarde plat is, » zei Beatrice. « We houden geen stemmingen. »
Mara’s mond trilde.
Voor het eerst in dagen lachte ze.
Het viel klein uit.
Maar wel echt.
De volgende ochtend stond Robert voor de raad van bestuur.
Niet in een dramatische confrontatie.
Tijdens een rustige bijeenkomst met koffie en koele glimlachen.
Harold, de voorzitter, schoof een afgedrukte schermafbeelding over de tafel.
« Je naam is een trending topic in de buurt, » zei Harold.
Robert raakte het papier niet aan.
‘Ik ben me ervan bewust,’ zei hij.
Claire, het bestuurslid dat er altijd uitzag alsof ze nog nooit iets had gemorst, tikte met haar pen.
‘Dit is het risico waarvoor we u hebben gewaarschuwd,’ zei ze.
Robert hield zijn stem kalm.
« Een moeder en kinderen in ons programma vormen geen schandaal, » zei hij.
Harolds mondhoeken trokken samen.
‘Perceptie is belangrijk,’ antwoordde Harold.
Roberts blik werd hard.
« Dan corrigeren we de perceptie met de waarheid, » zei hij.
Dana, de financieel directeur, schraapte haar keel.
« We kunnen nog een verklaring afgeven, » opperde Dana. « We kunnen het beleid en de privacy benadrukken. »
Harold leunde achterover.
« Privacy is precies waar ik me zorgen over maak, » zei Harold. « Zodra dit persoonlijk wordt, worden donateurs terughoudend. »
Roberts kaakspieren spanden zich aan.
‘Wij zijn geen ijdelheidsproject van donateurs,’ zei hij zachtjes. ‘Wij hebben een missie.’
Er viel een stilte.
Harold bestudeerde hem.
‘Je bent emotioneel aan hem gehecht,’ zei Harold.
Robert beantwoordde zijn blik.
‘Ik hecht veel waarde aan onze waarden,’ antwoordde Robert.
Claire kneep haar ogen samen.
‘En de vrouw?’ vroeg ze.
Roberts stem bleef kalm.
‘Ze is een medewerker die onder de supervisie van Priya staat’, zei hij. ‘Ze neemt deel aan een programma dat wordt geleid door Beatrice. Ik ben niet haar leidinggevende. Ik ben niet haar casemanager. Ik ben helemaal niet haar persoonlijke contactpersoon.’
Harolds mondhoeken trokken samen.
‘Goed zo,’ zei hij. ‘Want als dit op vriendjespolitiek lijkt, verlies je je geloofwaardigheid.’
Robert boog zich iets naar voren.
« Ik ga de privacy van een gezin niet opofferen om de roddels te bevredigen, » zei hij. « Als donateurs verhalen willen, hebben we geaggregeerde gegevens. We hebben resultaten. We hebben het werk. »
Harolds blik werd scherper.
‘En wat als donateurs gezichten willen zien?’ vroeg hij.
Roberts stem klonk kouder.
« Dan kunnen ze ergens anders doneren, » zei hij.
Dana haalde scherp adem.
Claire staarde.
Harold hield Roberts blik lange tijd vast.
Toen spande Harold zijn kaken aan.
‘Wees voorzichtig,’ zei hij. ‘Jij bent niet de enige die machtsgreep kan plegen.’
Robert knipperde geen oog.
‘Dat geldt ook voor de mensen die we dienen,’ zei hij zachtjes. ‘Ze vechten alleen met minder middelen.’
Toen de vergadering was afgelopen, wachtte Sam buiten de vergaderzaal.
Hij bekeek Roberts gezicht.
‘Hoe erg is het?’ vroeg Sam.
Robert haalde diep adem.
‘Vervelend,’ zei hij.
Sam knikte.
‘Dat betekent dat ze bang zijn,’ zei Sam.
Roberts mondhoeken trokken samen.
‘Laat ze maar bang zijn,’ antwoordde hij.
Sams stem werd zachter.
« Jij ook? »
Robert keek naar beneden.
‘Ik ben moe,’ gaf hij toe.
Sam knikte.
‘Ga dan naar Lily,’ zei Sam. ‘Zij kan je geruststellen.’
Die middag kwam Lily thuis van het zomerkamp met een frons zo diep dat ze er ouder uitzag.
Ze gooide haar rugzak op de grond en stormde de keuken in.
Robert keek op.
‘Wat is er gebeurd?’ vroeg hij.
Lily sloeg haar armen over elkaar.
‘Een meisje zei dat je een ‘nieuwe familie’ hebt,’ snauwde ze.
Roberts borst trok samen.
‘Wat zei je?’ vroeg hij.
Lily’s ogen flitsten.
‘Ik zei dat ze gemeen was,’ zei Lily. ‘Toen zei ik dat ze jaloers was. En toen zei ik dat haar haar eruitzag als een dweil.’
Robert knipperde met zijn ogen.
‘Lily,’ zei hij.
‘Ik weet het,’ mompelde Lily. ‘Het was onbeleefd.’
Robert zuchtte.
‘Kom hier,’ zei hij.
Lily klom op een krukje, haar gezicht nog steeds gespannen.
‘Hebben we een nieuw gezin?’ vroeg ze.
Roberts keel snoerde zich samen.
‘We hebben… mensen van wie we houden,’ zei hij voorzichtig. ‘En mensen die we helpen. En soms overlappen die twee elkaar. Maar dat verandert niets aan jou en mij.’
Lily’s ogen fonkelden.
‘Maar wat als ze je meenemen?’ fluisterde ze.
Roberts borstkas kraakte.
‘Niemand neemt me mee,’ zei hij vastberaden. ‘Ik ben je vader. Daar valt niet over te onderhandelen.’
Lily hield haar adem in.
‘Oké,’ fluisterde ze.
Robert strekte zijn hand uit en streek haar haar naar achteren.
« En, » voegde hij eraan toe, « je hoeft op kamp niet met kinderen te vechten. Kom het me de volgende keer maar vertellen. »
Lily snoof.
‘Ik heb gewoon een hekel aan mensen die praten,’ fluisterde ze.
‘Ik weet het,’ zei Robert. ‘Ik ook.’
Lily keek naar beneden.
‘Ik vind Mara leuk,’ gaf ze toe. ‘Ik wil niet dat mensen haar als een slechterik neerzetten.’
Robert slikte.
‘Dan laten we ze dat niet doen,’ zei hij. ‘We maken geen ruzie online. We treden niet op. We blijven gewoon doen wat goed is.’
Lily knikte, trillend.
‘Oké,’ fluisterde ze.
Terug in Mara’s appartement had Lucas zijn eigen versie van camp.
Hij keek uit het raam.
Hij luisterde naar de geluiden.
Toen buiten een autodeur dichtklapte, schrok hij.
Mara merkte het op.
‘Lucas,’ zei ze zachtjes. ‘Kom naast me zitten.’
Lucas aarzelde.
Vervolgens ging hij aan tafel zitten.
Mara schoof de doos cornflakes naar hem toe.
‘Wil je wat?’ vroeg ze.
Lucas staarde.
‘Is het goed?’ vroeg hij.
Mara’s keel snoerde zich samen.
‘Ja,’ zei ze. ‘Het is oké.’
Lucas schonk voorzichtig een kom vol.
Toen fluisterde hij:
“Wat als er mensen hierheen komen?”
Mara slikte.
‘Dat zullen ze niet doen,’ zei ze.
Lucas keek haar indringend aan.
‘Maar wat als?’ drong hij aan.
Mara haalde diep adem.
‘Dan bellen we Beatrice,’ zei ze. ‘Of Sam. Of de gebouwbeheerder. We hebben nu telefoonnummers. We hebben hulp.’
Lucas staarde naar zijn kom.
‘Hulp bieden is eng,’ fluisterde hij.
‘Ik weet het,’ zei Mara. ‘Maar we leren ervan.’
Lucas nam een hap.
Er druppelde melk langs zijn lip.
Hij veegde het snel weg, zichtbaar in verlegenheid.
Mara glimlachte zachtjes.
‘Hé,’ zei ze. ‘Je hoeft niet perfect te zijn.’
Lucas’ gezicht vertrok.
‘Als ik niet perfect ben, gebeuren er nare dingen,’ fluisterde hij.
Mara’s borstkas kraakte.
Ze reikte over de tafel en pakte zijn hand vast.
‘Er gebeurden ook nare dingen toen je perfect was,’ zei ze zachtjes. ‘Dat was niet jouw schuld.’
Lucas verstijfde.
Zijn ogen vulden zich een klein beetje met tranen.
Hij knipperde hard met zijn ogen.
Varens staart sloeg op en neer in Mara’s herinnering.
Blijf stabiel.
Mara kneep in Lucas’ hand.
‘We zijn veilig,’ fluisterde ze. ‘En als we bang zijn, doen we het niet alleen.’
Lucas knikte, klein en stijf.
Later die week belde Denise.
Mara staarde naar het nummer op haar telefoon totdat het ophield met rinkelen.
Toen ging de telefoon weer over.
Mara antwoordde met een gespannen stem.
« Hallo? »
