Twee weken later ontdekten zoekteams diep in een afgesloten stuk bos een ingestorte jachthut . Binnenin bevonden zich huiveringwekkende resten:
Tekeningen van kinderen op de muren, stokfiguren die ballonnen vasthouden.
Een dekentje zo klein dat het alleen van een kind kan zijn geweest.
Botten van kleine dieren, in cirkels gerangschikt, alsof het om een ritueel of spel gaat.
Maar de meest verrassende vondst was een dagboek , geschreven in trillende, onregelmatige letters. Op de eerste pagina: « Mijn naam is Sarah. Ik ben niet alleen. »
Leefde ze nog?
Handschriftanalyse suggereerde dat de aantekeningen begonnen in een kinderhandschrift en in de loop der jaren steeds stabieler werden. De aantekeningen vertelden een gefragmenteerd verhaal:
« Hij brengt eten. »
« Hij zegt dat ik niet weg kan. »
“Bomen zijn veiliger dan mensen.”
“Ik vergeet gezichten.”
De laatste aantekening, gedateerd ongeveer maanden voor de ontdekking: « Ik zie lichten aan de hemel. Misschien zoeken ze me. Misschien ook niet. »
De vraag bleef bij de onderzoekers hangen: leefde Sarah nog in 2025?
Theorieën botsen
De dronebeelden en het dagboek wakkerden het nationale debat opnieuw aan. De theorieën waren onder meer:
Gevangenschap: Sarah werd die dag in 2010 meegenomen en door een ontvoerder in de hut verborgen. Hij verdween later of stierf.
Overleven: Ze ontsnapte en leerde alleen in het bos te leven.
Psychisch trauma: Door de langdurige isolatie kon of wilde ze niet terugkeren.
Sceptici beweren dat de dronefiguur iemand heel anders zou kunnen zijn. Maar DNA uit haarstrengen in de hut kwam overeen met de familielijn van de familie Mitchell.
Het was Sarah.
De ouders reageren
Voor Sarahs ouders, Michael en Laura Mitchell, leidden de onthullingen tot nieuwe wonden en hoop.
« Ik bad dat ze nog leefde, » zei Laura, terwijl de tranen haar over de wangen stroomden. « Maar dit had ik me nooit voorgesteld. Niet verstoppen. Niet alleen. »
Michaels stem trilde van woede: « Iemand heeft haar dit aangedaan. Iemand heeft haar bij ons weggehouden. We zullen niet rusten tot we weten wie. »
De duistere mogelijkheid
Onderzoekers richten zich nu op wie « hij » in Sarahs dagboek was. Lokale bewoners herinneren zich zwervers en krakers die door de jaren heen boshutten gebruikten. Eén man, een rondtrekkende jager die alleen bekendstond als « Red Jack », verdween in 2013. Anderen fluisteren over oudere figuren die onvindbaar door het bos zwierven.
Er is nog geen definitieve verdachte aangewezen.
Maar de gedachte dat Sarah jarenlang gevangen is gehouden en nu alleen achterblijft, bezorgt iedereen die erbij betrokken is de rillingen.
Het bos dat toekeek
Voor de stadsbewoners is het bos dat aan Eugene grenst altijd al een mythische plek geweest: het gefluister van schaduwen, verdwaalde wandelaars en dingen die niet gevonden willen worden.
Ouders waarschuwen hun kinderen nu niet alleen voor vreemden, maar ook voor de bomen zelf. « Het voelt alsof het bos haar heeft vastgehouden », zei een buurman. « Alsof ze haar hebben opgeslokt en nooit meer hebben losgelaten. »
