Lauren verstijfde. Zehield haar adem in. Ze draaide zich naar de jongen om,
haar hart bonzend.
Aan de linkerkant van zijn nek, nauwelijks zichtbaar vanaf de grond, zat een klein, bleek, traanvormig plekje.
Een golf van duizeligheid overspoelde haar.
Haar overleden echtgenoot, Michael, had de moedervlek « een kusje van een engeltje » genoemd. Hun eerstgeboren zoon, Noah, had precies dezelfde moedervlek. Hij was vijf jaar eerder ontvoerd, weggerukt van een speeltuin. Ondanks de politie, privédetectives en eindeloze nachten van zoeken, werd hij nooit gevonden.
Laurens zicht werd wazig. Haar tas viel uit haar hand terwijl ze naar de baby staarde.
Haar stem trilde: « Oh God… Noah? »
De jongen keek op. Zijn blik kruiste die van haar even – achterdochtig, verward – toen greep hij zijn tas en rende de gang in.
Lauren riep hem na, struikelend in de regen, haar hart bonzend zo hard dat ze nauwelijks kon ademen.
« Wacht! Alsjeblieft, wacht! » schreeuwde ze.
Maar hij was weg.
En voor het eerst in jaren werd iets diep in haar geworteld weer aangewakkerd: hoop.
Lauren heeft die nacht niet geslapen. Elke keer dat ze haar ogen sloot, zag ze het gezichtje van de baby – dezelfde ogen, de moedervlek, de manier waarop hij terugdeinsde bij het geluid van haar stem. Het kon geen toeval zijn.
De volgende ochtend nam ze een besluit.
Ze belde haar goede vriendin, rechercheur Marissa Horne, die jaren eerder aan de ontvoeringszaak had gewerkt. « Marissa, » fluisterde Lauren, « ik denk dat ik hem gevonden heb. »
Ze ontmoetten elkaar vlakbij de bakkerij waar Lauren de jongen had gezien. Urenlang wachtten ze tot ze hem eindelijk zagen – hij kwam uit een nabijgelegen steegje tevoorschijn, met een versleten rugzak achter zich aan slepend. Laurens hart sloeg een slag over.
Ze volgde hem stilletjes, bang om hem weg te jagen.
