« Mag ik met u mee-eten? »
Advertentie
Het kleine, trillende stemmetje klonk van achter de tafel waar Edward Mitchell, een van de meest gevreesde vastgoedmiljardairs van de stad, aan het dineren was. Hij keek op van zijn wijnglas en verstijfde. Een paar stappen verderop stond een klein meisje, amper zeven jaar oud, met een bleek gezicht vol vuilvlekken. Haar jurk was gescheurd, haar schoenen versleten, en in haar handen hield ze een gebarsten plastic bekertje vast waaruit een paar muntjes rinkelden.
Het restaurant werd stil. De gasten schoven onrustig heen en weer op hun stoelen, sommigen spotten met het kind omdat ze het had durven wagen zo’n exclusieve plek binnen te gaan. Een ober snelde toe en fluisterde: « Meneer, ik zal haar onmiddellijk naar buiten begeleiden. »
Maar Edward stak zijn hand op om haar tegen te houden. Zijn blik bleef gericht op de ogen van het meisje – groot, donker, gevuld met een mengeling van honger en stille wanhoop. Er ontwaakte iets in hem. Hij zag zichzelf.
Advertentie
Tientallen jaren eerder was Edward dat kind geweest. Geboren in de sloppenwijken, had hij op straat gebedeld en van restjes voedsel geleefd totdat een mentor hem in huis nam. Elke blauwe plek, elke nacht met een lege maag, kwam in een fractie van een seconde weer bij hem terug.
« Hoe heet je? » vroeg Edward zachtjes.
‘Emily,’ mompelde ze, terwijl ze haar vingers steviger om de beker klemde. ‘Ik heb honger.’
Een gemompel van onheil golfde door de kamer. Edward stond langzaam op, schoof een stoel aan en zei: « Dus vanavond eet je met mij mee. »
De serveerster aarzelde even, zich afvragend of het een grap was, maar Edwards toon liet geen ruimte voor twijfel. Emily ging zitten, haar kleine handen klemden zich vast aan de rand van de tafel. Iedereen in de zaal keek vol ongeloof toe hoe de miljardair een echte maaltijd voor haar bestelde.
Voor het eerst in jaren glimlachte Emily door haar tranen heen. En voor Edward zou die simpele glimlach een beslissing in gang zetten die hun beider levens zou veranderen.
Naarmate de weken verstreken, kon Edward het kleine meisje niet vergeten. Hij onderzocht haar verleden – niet om haar te ontmaskeren, maar om haar te begrijpen. Emily’s ouders waren omgekomen bij een ongeluk, waardoor ze als een verdwaald meisje tussen opvanghuizen en straten zwierf. Ze had niemand.
Edward worstelde met zijn gedachten. Zijn imperium was gebouwd op discipline, contracten en meedogenloze beslissingen. Maar voor hem stond een kind dat meer nodig had dan geld – ze had een gezin nodig. Zijn adviseurs lachten het idee van « vader spelen » weg. Veronica, zijn verloofde, beschuldigde hem van zwakte: « Je hebt een miljardenbedrijf opgebouwd, Edward. Gooi het niet weg aan een straatkind. »
Maar zijn woorden versterkten alleen maar zijn vastberadenheid. Hij herinnerde zich de man die hem ooit uit de armoede had gehaald en hem een kans had gegeven. Kon hij zich nu echt afkeren?
Op een ijskoude middag kwam Edward aan bij de opvang waar Emily verbleef. Ze rende meteen naar hem toe, hoop straalde van haar vermoeide gezicht. ‘Ben je voor mij teruggekomen?’ vroeg ze.
‘Ja,’ antwoordde hij, terwijl hij knielde. ‘Maar alleen als je dat wilt.’
Ze sloeg haar armen stevig om zijn nek. « Ik wil het. »
