Mijn hele familie was blij toen mijn vader op zestigjarige leeftijd hertrouwde met een vrouw die dertig jaar jonger was. Maar op hun huwelijksnacht klonk er een vreemde schreeuw uit de slaapkamer, en wat ik zag liet me sprakeloos achter…
Mijn vader heet Antônio Ferreira. Dit voorjaar is hij zestig geworden.
Mijn moeder overleed toen mijn zus en ik nog studeerden. Meer dan twintig jaar lang leefde mijn vader alleen – geen dates, geen tweede kansen – alleen werk, de zondagsmis en zijn kleine tuin in Belo Horizonte.
Onze familieleden zeiden altijd:
“Antônio, je bent nog steeds sterk en gezond. Een man hoeft niet voor altijd alleen te leven.”
Hij glimlachte kalm en antwoordde:
“Als mijn dochters eenmaal hun draai hebben gevonden, dan denk ik wel aan mezelf.”
En hij geloofde het echt.
Toen mijn zus trouwde en ik een vaste baan in São Paulo kreeg, had hij eindelijk tijd om voor zijn eigen leven te zorgen. Toen, op een novemberavond, belde hij ons op met een toon die ik al jaren niet meer had gehoord – warm, hoopvol, bijna verlegen:
‘Ik heb iemand ontmoet,’ zei hij. ‘Ze heet Larissa.’
Mijn zus en ik waren geschokt. Larissa was dertig, de helft van de leeftijd van mijn vader.
Ze werkte als accountant bij een plaatselijke verzekeringsmaatschappij, was gescheiden en had geen kinderen. Ze ontmoetten elkaar tijdens een yogales voor senioren in het buurthuis.
Aanvankelijk dachten we dat ze misschien misbruik van hem maakte. Maar toen we haar ontmoetten – vriendelijk, beleefd, zachtaardig – viel ons op hoe ze naar mijn vader keek. En hoe hij naar haar keek. Het was geen medelijden. Het was rust.
De ceremonie vond plaats in de achtertuin van ons ouderlijk huis, onder een grote mangoboom versierd met kleine lichtjes. Niets extravagants, gewoon een eenvoudige bijeenkomst van vrienden en familie, gebraden kip, frisdrank, gelach en een paar tranen.
Larissa droeg een lichtroze jurk, haar haar opgestoken en haar ogen vol tederheid. Mijn vader leek nerveus maar gelukkig, als een jonge man die voor het eerst verliefd is.
Die avond, terwijl iedereen aan het opruimen was, grapte mijn zus:
“Papa, probeer vanavond geen lawaai te maken, oké! De muren zijn dun!”
