Same hometown.
Same age.
Same smile in the small profile photo.
Noah—the golden boy who got my kidney.
The boy whose life was valued above mine.
He wasn’t a doctor.
He wasn’t the family savior.
He was freelancing. Struggling. Jumping between gigs.
Irony tasted bitter on my tongue.
Before I could think twice, I told Ashley:
“Schedule him for an interview.”
Maybe it was curiosity.
Maybe it was rage.
Maybe it was the ghost of the girl who never got to fight back.
All I knew was:
I needed to see his face.
Chapter 6: The Unveiling
Noah walked into the conference room exactly on time.
He wore a cheap suit that didn’t quite fit—confidence stretched thin over worry. He thanked Ashley politely before taking a seat across from me.
He didn’t recognize me at first.
I introduced myself:
“Sarah Bennett.”
His eyes narrowed.
A flicker.
A spark.
A memory clawing its way up from the past.
Then I leaned in slightly.
“But you might remember me as Sarah Harper.”
His face drained of all color.
His mouth opened. Closed.
He was a ghost confronted by the living.
“You’re… alive,” he whispered.
“Very much so,” I replied calmly.
“And I’m the one deciding your future now.”
The interview was a dissection.
I asked about:
ethics
teamwork
sacrifice
Each question was a blade, slicing through the facade he tried so desperately to maintain.
He stumbled, crumbled, fell apart.
De gouden jongen was verdwenen.
Toen het voorbij was, bedankte ik hem.
Toen wees ik zijn aanvraag af.
En daarna, met een paar stille telefoontjes, zorgde ik ervoor dat hij op de zwarte lijst werd gezet bij elk groot techbedrijf in de regio, met de invloed die ik had verdiend—niet geërfd—
Niet uit wraak.
Voor gerechtigheid.
Hoofdstuk 7: De Afrekening
Een week later verscheen er een e-mail in mijn inbox.
Van mijn moeder.
Linda Harper.
Onderwerp: Alsjeblieft, Sarah.
Haar boodschap was lang—zielig, smekend, doordrenkt met excuses. Ze schreef:
Ze waren alles kwijt.
Marks winkel ging failliet.
Haar gezondheid ging achteruit.
Noah kon geen werk vinden.
Ze hadden hulp nodig.
« Jij bent onze dochter, » schreef ze.
« We houden van je. We hebben fouten gemaakt. »
Ik zat met de woorden.
Stukjes van een verleden dat ik had begraven.
Echo’s van stemmen die ooit probeerden me te doden.
Tot slot typte ik mijn antwoord:
Ik was je dochter toen ik bewusteloos in dat ziekenhuisbed lag.
Je koos Noah.
Je koos ervoor me te laten sterven.
Leef daarmee.
