Liggend in een ziekenhuisbed, nauwelijks vasthoudend, hoorde ik mijn ouders met de dokter praten. Mijn vader vroeg kalm: « Zouden haar organen in plaats daarvan voor onze zoon gebruikt kunnen worden? » Mijn moeder zei: « Ze is toch niet van nut voor ons. » Ze spraken alsof ik er niet eens was—zonder te beseffen dat ik bij bewustzijn was, luisterend naar elk woord. En ze hadden geen idee van de beslissing die ik op het punt stond te nemen.

Toen drukte ik op verzenden en blokkeerde haar.

En ik voelde niets.

Niet haat.
Geen woede.
Geen verdriet.

Gewoon rust.

Hoofdstuk 8: De Overwinning

Mensen denken dat wraak dramatisch, vurig en explosief is.

Maar de echte overwinning is stiller.

Het is jezelf kiezen.
Herbouw.
Opstand.

Ik haat mijn familie niet meer. Haat is zwaar.
Maar vergeving? Dat is niet iets wat ze verdiend hebben.

Zij namen:

Mijn nier

Mijn jeugd

Mijn vertrouwen

Mijn plaats in de wereld

Dus nam ik het volgende terug:

Mijn kracht

Mijn toekomst

Mijn naam

Mijn leven

Soms denk ik ‘s nachts aan dat ziekenhuisbed. Dat meisje dat het ternauwernood overleefde. Dat meisje wiens eigen familie haar probeerde te offeren.

Ik wou dat ik terug kon reiken en haar kon toefluisteren:

« Jij staat op.
Niet vanwege hen.
Maar ondanks hen. »

De prijs van bloed en goud was mijn verleden.
Mijn wraak werd onaantastbaar.

En dat—
meer dan wat dan ook—
is mijn overwinning.