Caleb draaide zich om. Een vrouw snelde op hen af en liet twee papieren zakken vallen die openscheurden op het asfalt. Even keek ze woedend naar het gebroken raam en de jongen die haar kind vasthield. Toen drong het tot haar door. Haar woede maakte plaats voor afschuw toen ze de baby dicht tegen zich aan drukte en zijn natte gezichtje overlaadde met kusjes. Tranen vulden haar ogen terwijl ze fluisterde: « Je hebt hem gered. Ik dacht dat ik maar een paar minuten weg zou zijn. Ik kan niet geloven wat ik heb gedaan. Dank je wel, dank je wel. »
Caleb wist niet hoe hij moest antwoorden. In de verte klonk de schoolbel, die hem eraan herinnerde dat hij alweer te laat was. Hij draaide zich om en rende de rest van de weg, zijn handen nog bekrast door het glas, zijn hart bonzend van de adrenaline.
Toen hij zijn klaslokaal binnenstormde, werd hij direct aangekeken door meneer Lawson. « Caleb Whitman, » zei de leraar scherp, « weer te laat. »
Alle ogen in de kamer waren op hem gericht. Caleb opende zijn mond om uitleg te geven, maar aarzelde. Het verhaal klonk onmogelijk. Wie zou geloven dat hij een auto had opengebroken om een baby te redden? Hij liet zijn hoofd zakken. « Het spijt me, meneer. »
‘Dat is niet goed genoeg,’ antwoordde meneer Lawson. ‘Vanmiddag bel ik je ouders. Je moet leren verantwoordelijkheid te nemen.’
Caleb schoof op zijn stoel, zijn wangen gloeiden, terwijl hij luisterde naar het gegiechel van een paar klasgenoten. Hij staarde naar zijn brandende handpalmen en vroeg zich af of hij een vreselijke fout had gemaakt. Tijdens de pauze werd hij achtervolgd door gefluister. Sommige kinderen maakten grapjes over hoe hij nooit op tijd kon komen. Caleb bleef stil, zijn gedachten dwaalden af naar het blozende gezichtje van de baby. Hij wist diep van binnen dat hij het allemaal opnieuw zou doen.
Wat Caleb niet doorhad, was dat de vrouw van de parkeerplaats zijn route naar de school had gevolgd.
Die middag, vlak voor het einde van de schooldag, ging de deur van het klaslokaal open. De directeur kwam binnen, gevolgd door de vrouw die haar inmiddels slapende baby tegen haar schouder hield. Het werd stil in de klas.
‘Meneer Lawson,’ zei de directeur, ‘deze ouder heeft iets belangrijks te melden.’
