Zijn glimlach werd breder en enthousiaster. « Kom op, schat! Dit is mijn laatste kans om me helemaal te laten gaan voordat de baby komt. Ik wil een biertje drinken met Zhenya. Misschien een sigaar roken op het balkon. Laat opblijven, zoals vroeger. »
De vork gleed uit mijn vingers en kletterde op mijn bord.
« Wil je dat ik wegga? En Zoya alleen mee naar huis neem? »
« Ja, » Anton haalde zijn schouders op, alsof dat volkomen logisch was. « Je bent toch al moe, hè? Altijd maar klagen over hoe moe je bent. En iemand moet Zoya naar bed brengen. »
Ik staarde naar mijn man. Deze man van wie ik acht jaar had gehouden. Deze man met wie ik een leven had opgebouwd. Deze man die mijn partner had moeten zijn.
« Anton. Ik ben 39 weken zwanger. De baby zou vanavond geboren kunnen worden. »
« Ach, kom op, Chris. Doe niet zo dramatisch! »
En toen legde Galina Ivanovna haar vork neer en stond op van haar stoel. Ze keek haar zoon aan met een blik die vuur kon bevriezen.
« Anton. » Haar stem was doodkalm. « Kun je herhalen wat je net tegen je vrouw hebt gezegd? »
« Ik zei… »
« Nee. » Galina Ivanovna stak een vinger op. « Woord voor woord. Wat heb je Kristina net verteld? »
Antons gezicht werd rood. Hij keek de tafel rond, op zoek naar steun. Die was er niet.
« Ik heb haar gevraagd Zoya mee naar huis te nemen, zodat ik mijn verjaardag met jou kon vieren. »
« Aan je vrouw, die 39 weken zwanger is. Die elk moment kan bevallen. Je wilt dat ze alleen met je vierjarige dochter naar huis rijdt, zodat jij bier kunt drinken en sigaren kunt roken. »
Toen ze het zo zei, klonk het nog erger.
« Mam, dat is niet… »
« Ga zitten, Anton. »
Hij ging zitten.
Galina Ivanovna liep om de tafel heen en ging achter mijn stoel staan. Haar handen rustten zachtjes op mijn schouders.
« Kristina draagt jouw kind. JOUW kind, Anton. Ze is negen maanden zwanger, uitgeput en heeft pijn. En in plaats van voor haar te zorgen, wil je haar wegsturen zodat jij plezier kunt hebben? »
« Het is maar één nacht. »
« Eén nacht? Wat als ze weeën krijgt terwijl jij hier dronken bent? Wat dan? Ze belt een taxi naar het ziekenhuis terwijl jij te dronken bent om te rijden? »
« En nog één ding. » Galina Ivanovna maakte haar zin niet af. « Deze vrouw is alleen naar elke doktersafspraak geweest. Elke echo. Elke controle. Terwijl jij in het weekend werkte en plezier had met je vrienden. »
Mijn ogen vulden zich met tranen. Eindelijk had iemand het gezien. En eindelijk begrepen.
« Ze vraagt je al maanden om haar te helpen met de voorbereidingen op de geboorte van dit kind. De kinderkamer is nog niet af. Je hebt niets geleerd over bevallen, ondanks het feit dat je een dochtertje hebt. Je doet alsof deze zwangerschap iets is wat JOU overkomt, niet iets wat jullie samen doen. »
Katja staarde naar haar bord. Zjenja schraapte ongemakkelijk zijn keel. Zoya keek verward door al die volwassen spanning.
« Mam, je begrijpt het niet… »
« Oh, ik begrijp het volkomen. Ik begrijp dat mijn zoon vergeten is wat het betekent om een echtgenoot te zijn. »
De stilte duurde een eeuwigheid. Antons gezicht veranderde van rood naar wit.
« Ik ga naar huis, » fluisterde ik.
Galina Ivanovna kneep zachtjes in mijn schouders. « Ik ga met je mee, lieverd. Je mag vanavond niet alleen zijn. »
Ik liep zo voorzichtig mogelijk van de tafel weg. Elke beweging voelde als gebroken glas in mijn knokkels.
« Kom op, lieverd. » Ik stak mijn hand uit naar Zoya. « Laten we naar huis gaan. »
« Gaat papa ook mee? »
Ik keek naar Anton. Hij zat verstijfd in zijn stoel, starend naar zijn bord.
« Nee, lieverd. Papa wil hier blijven. En plezier maken. »
Zoya’s gezicht vertrok een beetje, maar ze pakte mijn hand.
Ik nam verder geen afscheid.
De rit naar huis was stil, op het zachte gezang van Galina Ivanovna op de achterbank en Zoya’s vraag waarom iedereen zo verdrietig was, na.
« Soms maken volwassenen ruzie, schat, » wist ik uit te brengen.
« Gaat het wel goed met jou en papa? »
Ik ving Galina Ivanovna’s blik op in de achteruitkijkspiegel. Ze gaf me een kleine, verdrietige glimlach.
« Ik weet het niet, schat. Eerlijk gezegd weet ik het niet. »
Thuis hielp Galina Ivanovna me Zoya naar bed te brengen terwijl ik op de bank neerplofte. Mijn rug deed pijn alsof er met een voorhamer op was geslagen.
« Oma, wil je me voorlezen? » vroeg Zoya, terwijl ze haar favoriete boek stevig vasthield.
« Tuurlijk, schat. »
