Terwijl ze boven lazen, zat ik in de woonkamer na te denken over mijn huwelijk. En de man met wie ik dacht getrouwd te zijn versus degene die net zijn zwangere vrouw had gevraagd zijn verjaardagsfeestje te verlaten.
Wanneer zijn we vreemden geworden?
Galina Ivanovna kwam naar beneden met twee kopjes thee.
« Hoe lang is hij al zo? »
« Sinds ik zwanger werd. Misschien eerder. Ik weet het niet meer. »
De baby trapte me hard in mijn ribben. Ik vertrok mijn gezicht en wreef over de plek waar de kleine beentjes rustten.
« Het lijkt op een flinke persing, » zei Galina Ivanovna, terwijl ze me aandachtig observeerde.
« Ze worden sterker. De dokter zegt dat het elk moment kan gebeuren. »
Ze knikte nadenkend. « Ben je bang? »
Ik dacht na over de vraag. Een week geleden zou ik ja hebben gezegd. Sterker nog, ik was doodsbang. Maar die avond veranderde er iets.
« Niet voor de baby. Ik ben bang voor alles. Voor wat er nu gaat gebeuren. Of ik dit alleen aankan. »
« Je zult niet alleen zijn, lieverd. Ik maakte geen grapje toen ik dat zei. Jij en deze baby zijn mijn prioriteit. Wat mijn zoon ook besluit, je krijgt mij. »
Weer een flinke persing deed me naar adem snakken. Dit kleine mensje in mij raakte steeds verder op. Straks, heel snel, zou ik mijn baby in mijn armen houden.
« Ik blijf me afvragen wat ik deze baby vanavond moet vertellen, » fluisterde ik. « Over hoe zijn vader ervoor koos om in plaats daarvan te feesten. »
Galina Ivanovna stak haar hand uit en pakte de mijne. « Je gaat hem vertellen dat hij verwacht werd. Wanhopig verwacht door zijn moeder en oma. Dat is het belangrijkste. »
Thuis voelde toen anders. Stiller. Alsof alles in één etentje was veranderd.
Anton was nooit teruggekomen. Ik vroeg me af of hij nog steeds zijn « vrijheid » vierde in het appartement van zijn zus.
De baby schopte opnieuw, dit keer harder. Alsof hij klaar was om deze moeilijke wereld waarin ik hem had gebracht, onder ogen te zien.
Ik legde beide handen op mijn buik en fluisterde: « Ik weet niet wat je vader nu denkt, schat. Maar ik beloof je dit: je zult er nooit aan twijfelen dat je geliefd bent. Geen seconde. »
Ik zal heel binnenkort beslissingen moeten nemen. Moeilijke. Over mijn huwelijk. Over het voorbeeld dat ik mijn kinderen wil geven. Over de vraag of bepaald gedrag gewoon onvergeeflijk is.
Terwijl ik dit schrijf, ben ik gewoon een moeder die wacht op de komst van mijn baby. Ik ben omringd door mensen die echt van ons houden. En ik ben bereid te vechten voor het gezin dat ik voor mijn kinderen wil, ook al ziet dat gezin er anders uit dan ik me ooit had voorgesteld.
En de rest? Nou, daar komen we wel achter als de baby er is.
