Laatste kans.
Ik ben 39 weken zwanger en vorige week probeerde ik op het verjaardagsfeestje van mijn man te glimlachen ondanks de pijn en uitputting. Toen draaide hij zich naar me om en zei iets waardoor ik de hand van mijn dochter pakte en wegliep. Ik zal die avond nooit vergeten. Ik weet zeker dat niemand in de familie dat zal doen.
Mijn naam is Christina, maar iedereen noemt me Chris. Ik ben 38 en 39 weken zwanger van mijn tweede kind. De baby komt elk moment.
Mijn buik is zo strak dat ik me voel als een ballon die op knappen staat. Elke stap geeft stekende pijnscheuten in mijn benen. Slapen? Wat is dit? Ik heb al weken niet doorgeslapen.
We hebben Zoya al. Ze is vier, heeft twee paardenstaarten en eindeloos veel vragen. Deze zwangerschap is echter anders. Moeilijker, eerlijk gezegd. De dokter zegt dat het komt omdat ik ouder ben dan 35. Hoogrisico, zoals ze dat noemen.
« Chris, je moet goed voor jezelf zorgen, » zei dokter Smirnov vorige week tegen me. « Rust is nu essentieel. »
Rust. Juist. Zeg dat maar tegen Anton.
Mijn man is precies bij één echo geweest. Eén… van tientallen. Terwijl ik elke scan, elk onderzoek, elk angstig moment alleen heb doorgemaakt.
« Ik moet werken, Chris, » zegt hij altijd. « Iemand moet de rekeningen betalen. »
En in het weekend? Hij werkt ook. Hij heeft me vrijwillig een vierjarige laten achtervolgen terwijl mijn rug pijn deed en mijn benen opzwollen als ballonnen.
Ik smeek hem al maanden om te helpen met de kinderkamer. Simpele dingen, weet je. Dozen verplaatsen. Gordijnen ophangen. Het ledikantje in elkaar zetten.
« Ik doe het wel, » heeft hij beloofd. Elke. Gods. Tijd.
De kinderkamer is nog niet half af. Overal liggen dozen. Gordijnen zijn weg. En het ledikantje leunt tegen de muur als een vergeten gedachte.
« Wanneer ga je dit afmaken? » vroeg ik hem twee weken geleden, terwijl ik over mijn pijnlijke onderrug wreef.
« Binnenkort, Chris. God, je zeurt altijd. »
Zeuren? Begrepen.
Dus, afgelopen dinsdag was Antons 39e verjaardag. Zijn zus Katja belde ‘s ochtends.
« Ik wil een klein feestje voor hem geven bij mij thuis. Niets bijzonders. Gewoon een familiediner. Jij, Anton, Zoja, mam, pap en mijn vriend Zhenja. »
Het klonk leuk. Ik dacht dat we misschien een rustig avondje samen konden doorbrengen.
« Dat klinkt geweldig, Katja. Dankjewel. »
Ik bracht de middag door met me klaarmaken. Nou ja, zo klaar als een vrouw kan zijn als ze eruitziet alsof ze net een watermeloen heeft doorgeslikt. Ik trok mijn mooiste zwangerschapsjurk aan. Dezelfde oude jurk waar Anton om moest lachen toen ik zwanger was van ons eerste kind.
Hij merkte het niet eens.
We kwamen rond zes uur aan bij Katja’s appartement. Het rook er naar gefrituurde kip. Er klonk zachtjes jazzmuziek uit de speakers. Kaarsen flikkerden op de eettafel. Het was hemels.
« Gefeliciteerd, zoon! » Galina Ivanovna, Antons moeder, omhelsde hem stevig. Ze is altijd aardig voor me geweest. Sterker nog, ze is meer een moeder voor me dan mijn eigen moeder.
« Bedankt, mam. Het ziet er geweldig uit, Katja. »
Het diner begon aangenaam genoeg. Katja had alles gemaakt wat Anton lekker vond. Kip met kruiden uit de oven. Aardappelpuree. Sperziebonenschotel. Er stond een verjaardagstaart op het aanrecht, chocolade met vanilleglazuur.
Zoja kletste over haar dag op de peuterspeelzaal. Galina Ivanovna vroeg naar mijn zwangerschap. Zjenja vertelde grappige verhalen over zijn werk bij de brandweerkazerne.
Ik probeerde de constante druk in mijn bekken te negeren. Mijn rug schreeuwde elke keer als ik op mijn stoel bewoog. Dit was Antons avond. Ik wilde dat het speciaal zou zijn.
Toen, halverwege het diner, draaide Anton zich naar me om met een glimlach zo stralend dat het leek alsof hij net de wereldhonger had opgelost.
« Weet je wat, Chris? Na het eten, waarom ga je niet met Zoja naar huis en leg je haar in bed? Ik blijf hier bij iedereen. En blijf plezier maken. »
Ik knipperde met mijn ogen. « Wat bedoel je? »
