De achtjarige Misha Petrov was weer te laat op school. Zijn rugzak stuiterde op zijn schouders terwijl hij over de parkeerplaats van de supermarkt rende, in de hoop een kortere weg te nemen en de verloren tijd in te halen. Zijn juf, Anna Ivanovna, had hem al gewaarschuwd: nog één keer te laat en ze zou zijn ouders bellen.
Maar toen Misha langs een zilveren sedan rende die in de zon geparkeerd stond, verstijfde hij. Binnen zag hij een baby vastgesnoerd in een autostoeltje, zijn kleine gezichtje rood en nat van de tranen. Het gehuil van de baby werd gedempt door het verzegelde glas en het zweet glinsterde op zijn voorhoofd. De autodeuren waren op slot en er waren geen volwassenen in de buurt.
Misha’s hart begon te bonzen. Hij klopte op het glas, in de hoop dat er iemand naar buiten zou komen, maar er gebeurde niets. Hij rende om de auto heen en trok wanhopig aan elke hendel – die op slot zat. Paniek greep hem vast toen het gehuil van de baby zwakker werd en veranderde in zacht, uitgeput gejammer.
Hij keek nog eens om zich heen. De parkeerplaats was leeg. Zijn school was maar een paar straten verderop, maar de gedachte om de baby achter te laten, deed zijn maag omdraaien. Hij wist dat elke seconde telde.
Met trillende handen pakte Misha een zware steen van de stoeprand. Zijn kleine handen spanden zich toen hij hem hoog optilde. « Sorry, oom Machine, » fluisterde hij en sloeg met al zijn kracht op het glas. Het glas barstte en met elke klap verspreidde zich een web van scheuren totdat het uiteindelijk in stukken brak.
Hij reikte naar binnen, maakte de riempjes los en trok de baby voorzichtig in zijn armen. De vochtige huid van de baby kleefde aan zijn shirt en Misha begon hem zachtjes te wiegen, fluisterend: « Het is oké, je bent nu veilig. »
De jongen stond daar met de baby tegen zich aan gedrukt, toen een vrouwenschreeuw door de lucht klonk: « Wat doe je met mijn auto?! »
Misha verstijfde.
De vrouw rende naar haar toe en liet de tassen met boodschappen uit haar handen vallen. Eerst werden haar ogen groot van afschuw bij de aanblik van het gebroken glas en de jongen die haar baby vasthield. Toen ze besefte wat er gebeurd was, sloeg haar woede om in shock. « O mijn god… ik ben maar voor tien minuten binnen… » mompelde ze, terwijl ze haar baby oppakte en zijn bezwete gezichtje kuste. Tranen stroomden over haar wangen terwijl ze fluisterde: « Dank je wel, dank je wel. »
