Dagen verstreken. Klara herstelde langzaam. In het begin was het moeilijk: angst voor de toekomst, vermoeidheid, onzekerheid. Maar ze was niet langer alleen.
Na een maand kreeg ze haar uitkering en vond ze een baan op afstand: ze schreef artikelen voor een ouderportaal. De opdrachten waren klein, maar ze verdiende eindelijk haar eigen geld.
Elke avond, als haar zoon in slaap viel, ging Klara achter haar laptop zitten en werkte ze door. Soms tot laat in de nacht. Ze had één doel: op eigen benen staan.
En langzaam gebeurde het.
Ze begon weer te lachen om Laura’s grappen, ze verheugde zich weer op elke nieuwe baan. Ze begon zelfs te dromen – van haar eigen appartement, van een kleine kleuterschool voor haar zoon, van stil, eenvoudig geluk.
Ondertussen hoorde Alexander dat ze verdwenen was. Aanvankelijk was hij er zeker van dat Klara terug zou komen.
Hij wachtte.
Week. Maand.
Toen het duidelijk werd dat ze absoluut niet meer terug zou komen, probeerde hij contact met haar te leggen.
Berichten: « Kom terug. We praten erover. »
E-mails: « Het spijt me. Ik mis mijn zoon. »
Zelfs cadeautjes van de koerier, zoals een dure kinderwagen.
Clara zweeg.
Ze wist: je gaat niet terug naar een plek waar je niet gerespecteerd wordt.
Op een avond, terwijl ze de baby aan het wiegen was, kwam Laura de kamer binnen.
— Klara… Er is een brief aangekomen, — zei ze, terwijl ze haar een envelop overhandigde.
De naam van de advocaat stond op de achterkant.
Met trillende handen opende Klara de envelop.
Alexander vroeg om een scheiding.
Geen excuses. Geen woord van spijt. Gewoon een koud, officieel document.
Even voelde ze een pijnscheut. Maar toen… kwam de verlichting.
Het was het einde van een oud leven. En het begin van een nieuw leven.
Er zijn zes maanden verstreken.
Klara huurde een klein appartement vlakbij het centrum. Eén kamer en een piepklein keukentje. Maar het was hun plek. Die van haar en haar zoon.
De baan werd steeds beter. Ze verdiende genoeg om haar kind alles te geven wat het nodig had en hield nog wat geld over.
Haar zoon groeide gezond en gelukkig op.
Klara leerde weer van het leven te genieten.
Tijdens wandelingen, bij het zien van gelukkige gezinnen, voelde ze geen pijn meer. Ze wist: geluk draait niet om een perfect plaatje, maar om de keuze om je hart te beschermen.
