Tijdens wandelingen, bij het zien van gelukkige gezinnen, voelde ze geen pijn meer. Ze wist: geluk draait niet om een perfect plaatje, maar om de keuze om je hart te beschermen.
Op een dag, toen ze in het park haar kinderwagen aan het duwen was, kwam er een man naar haar toe.
Lang, met een warme glimlach, met een klein meisje aan de hand.
« Het spijt me, » zei hij. « Je bent je hoed kwijt… »
Hij gaf haar een roze gebreide muts.
“Dank je wel,” glimlachte Klara.
De man lachte:
— Mijn dochter zegt dat je zoon het gelukkigste kind ter wereld is. Mag ik je naam weten?
“Clara,” antwoordde ze.
— En ik ben Daniel, — stelde hij zich voor.
En op dat moment voelde Clara: haar leven begon pas.
Ze was niet langer bang om alleen te zijn.
Ze twijfelde niet langer aan zichzelf.
Ze wist: zelfs op de moeilijkste paden is er altijd licht aan het einde.
En Klara liep naar dat licht toe – met haar zoontje in haar armen en een glimlach vol hoop.
