Klara merkte steeds meer dat ze het gevoel had dat ze in een kooi leefde. Aleksander zag haar niet langer als partner, vrouw of de moeder van zijn kind. Hij behandelde haar als een overbodig meubelstuk in zijn nieuwe, comfortabele leven.
Maar op een dag raakte Clara’s geduld op.
Het gebeurde na een nieuwe ruzie. Die dag had ze haar huilende zoon al meer dan een uur in haar armen gehad, en toen ze eindelijk naar beneden ging, vond ze in de koelkast alleen een paar verwelkte appels en lege dozen. Er stond bijna geen geld meer op de bankpas – na de geboorte van het kind was Klara gestopt met werken en had ze geen toegang meer tot de financiën van het huishouden.
Toen ze Alexander zachtjes om geld voor eten vroeg, haalde hij zijn schouders op en zei:
— Je kunt geld niet eens goed gebruiken! Je blijft maar vragen en vragen… Wanneer ga je eindelijk je eigen brood verdienen?
Toen knapte er iets in Clara.
Die nacht, nadat de baby in slaap was gevallen, pakte ze wat kleren, documenten en wat speelgoed in. Haar hele leven paste in één kleine koffer en een paar tassen.
Bij zonsopgang verliet Klara het appartement, met haar zoontje in haar armen.
De eerste persoon die ze belde was haar jongere zus, Laura.
– Kom meteen! Denk er niet langer over na! – zei Laura. – Marek en ik zullen je altijd steunen!
Laura woonde in een klein huisje aan de rand van de stad. Klara voelde zich daar altijd veilig.
Marek, Laura’s man, hielp hen met hun verhuizing. Hij bracht een veldbedje, kocht medicijnen en vulde de koelkast met eten.
« Het allerbelangrijkste zijn nu jij en je baby », zei hij terwijl hij haar op de schouder klopte.
Voor het eerst in lange tijd huilde Clara – niet van verdriet, maar van opluchting.
Dagen verstreken. Klara herstelde langzaam. In het begin was het moeilijk: angst voor de toekomst, vermoeidheid, onzekerheid. Maar ze was niet langer alleen.
