Lika en Nikolai verlieten het huis van hun vrienden, waar een verjaardag vrolijk werd gevierd, en gingen naar huis. Buiten was november allang gevallen. Sneeuwvlokken dwarrelden neer tegen het licht van de lantaarns. Soms duwde een licht briesje hen vooruit.
« Wat mooi! » riep de vrouw uit, terwijl ze het avonduitzicht bewonderde.
« Dat klopt, » bevestigde de man, terwijl hij Lika omhelsde.
Ze hadden al een eind gelopen toen de vrouw plotseling bleef staan.
« Hoor je? » vroeg ze aan Kolja.
« Ik hoor het, de baby huilt, » antwoordde hij, terwijl hij om zich heen keek.
« Loopt er iemand met een baby op zo’n tijdstip? Het huilen is volkomen kinderachtig, » vervolgde Lika bezorgd. « Ik snap gewoon niet waar het is. »
Ze bleven staan en het jonge stel keek om zich heen.
« Ik denk dat het daar is! » zei Nikolai uiteindelijk, terwijl ze naar het stadspark rende. Daar, op een bankje dat al bedekt was met sneeuw, lag een ingepakt pakketje, waaruit een kreet klonk.
« Wat klein, » zei Lika zachtjes. « Maar waar zijn zijn ouders? »
« Ik denk dat ze hem hier alleen hebben achtergelaten, » besloot de man.
De vrouw nam het kind voorzichtig in haar armen en het kleintje kalmeerde meteen.
« Klein of klein, wie heeft je zoveel pijn gedaan? » vroeg Lika zich af, met een tedere stem. « Zulke slechte ouders hebben je in de kou laten staan! »
Al snel keerde het stel terug naar huis. Het kleine meisje lag op de bank, gewikkeld in een versleten deken en droeg een versleten T-shirt. Lika keek haar aan en zuchtte.
« We moeten haar meteen voeden, ik denk dat ze haar luier een paar uur geleden hebben verschoond, » zei Lika met een traan in haar ogen.
« Ik ga snel, ik koop alles, » stelde haar man voor.
« Koop flesvoeding, een flesje en luiers, » legde de vrouw uit, terwijl ze het warme meisje in haar armen wiegde. Het leek erop dat ze op het punt stond te gaan huilen.
Een kwartier later kwam Kolja terug en kocht alles wat ze nodig had.
« Er zijn wegwerpluiers, want die waren er niet, » zei hij, terwijl hij de tas voor zijn vrouw neerzette.
« Oké, nu verschonen we je en geven we je eten, » juichte Lika, terwijl ze druk bezig was met de kleine. Haar huid was helemaal geïrriteerd. De vrouw smeerde haar lichaam voorzichtig in met babycrème en deed nieuwe luiers om. De kleine begon gulzig melk uit de fles te drinken, alsof ze al lang niet meer gevoed was.
« We moeten dit melden bij het politiebureau, anders blijkt dat we haar hebben gestolen, » opperde Nikolai. « Ik wil me niet bemoeien met de politie. »
« Ik ben het met je eens, » antwoordde Lika, terwijl ze het goed gevoede en tevreden meisje in slaap wiegde.
‘s Ochtends verschenen maatschappelijk werkers en politieagenten bij hun appartement. Lika keek met kloppend hart toe hoe ze de kleine uit hun huis haalden. Slechts één nacht lang was ze zo aan haar gehecht geraakt dat het afscheid nemen pijnlijk werd. Lika en Nikolaj hadden zeven jaar lang geen kinderen gehad. Lika was ooit zwanger, maar kreeg na vier maanden een miskraam. Sindsdien had het gezin geen hoop meer op kinderen. Misschien was dit kleintje haar ouders wel echt kwijt…
Alleen gelaten, begonnen Lika en Kolya zich af te vragen wat er met het meisje zou gebeuren.
