Lika en Nikolaj verlieten het huis van hun vrienden, waar een verjaardag werd gevierd, en gingen naar elkaar toe. Buiten was het al lang november. Sneeuwvlokken dwarrelden neer tegen het licht van de lantaarns. Soms duwde een licht briesje hen vooruit.
– Wat mooi!, riep de vrouw uit, terwijl ze het avondzicht bewonderde.
– Dat klopt,- bevestigde haar man, terwijl hij Lika omhelsde.
Ze hadden al een eind gelopen toen zijn vrouw plotseling stopte.
« Hoor je? » vroeg ze aan Kolja.
« Ik hoor het, de baby huilt, » antwoordde hij, terwijl hij om zich heen keek.
« Loopt er iemand met een baby op zo’n moment? Het gehuil is echt kinderlijk, » vervolgde Lika bezorgd. « Ik snap gewoon niet waar het is. »
Ze stopten en het jonge stel keek om zich heen.
« Daar denk ik! » zei Nikolai uiteindelijk, terwijl hij naar het stadspark rende. Daar, op een bankje dat al met sneeuw bedekt was, lag een ingepakt pakketje, waaruit een kreet klonk.
« Wat klein, » zei Lika zachtjes. « Maar waar zijn zijn ouders?
» « Ik denk dat ze hem hier alleen hebben achtergelaten, » besloot de man.
De vrouw nam het kind voorzichtig in haar armen en het kleintje kalmeerde meteen.
« Kleintje, wie heeft je zo’n pijn gedaan? » vroeg Lika zich met een tedere stem af. « Wat een slechte ouders hebben je in de kou laten staan! »
Al snel kwam het stel thuis. Het kleine meisje lag op de bank, gewikkeld in een versleten deken en droeg een versleten T-shirt. Lika keek haar aan en zuchtte.
« We moeten haar meteen voeden, ik denk dat ze haar luier een paar uur geleden hebben verschoond, » zei Lika met een traan in haar ogen.
« Ik ga snel, ik koop alles, » stelde haar man voor.
« Koop flesvoeding, een flesje en luiers, » legde de vrouw uit, terwijl ze het warme meisje in haar armen wiegde. Het leek erop dat ze elk moment kon gaan huilen.
Kinderloos stel vindt baby op bankje. Na 17 jaar duiken biologische ouders op en eisen het onmogelijke.
Een kwartier later kwam Kolja terug en kocht alles wat hij nodig had.
« Er zijn wegwerpluiers, want die waren er niet, » zei hij, terwijl hij de tas voor zijn vrouw neerzette.
« Oké, nu verschonen we je en geven we je eten, » juichte Lika, terwijl ze zich om de kleine heen bewoog. Haar huid was helemaal geïrriteerd. De vrouw smeerde haar lichaam voorzichtig in met babycrème en deed nieuwe luiers om. De kleine begon gulzig melk uit de fles te drinken, alsof ze al heel lang niet gevoed was.
– We moeten dit melden bij het politiebureau, anders blijkt dat we het hebben gestolen, – stelde Nikolaj voor. – Ik wil me niet met de politie bemoeien.
– Ik ben het met je eens, – antwoordde Lika, terwijl ze het goed gevoede en tevreden meisje in slaap wiegde.
De volgende ochtend kwamen maatschappelijk werkers en politieagenten naar hun appartement. Lika keek met kloppend hart toe hoe ze de kleine uit hun huis haalden. In één nacht was ze zo aan haar gehecht geraakt dat het afscheid nemen pijnlijk werd. Lika en Nikolaj hadden zeven jaar lang geen kinderen gehad. Ooit was Lika zwanger geweest, maar ze kreeg na vier maanden een miskraam. Sindsdien had het gezin alle hoop op kinderen verloren. Misschien was dit kleintje echt haar ouders kwijtgeraakt…
Nu ze alleen waren, begonnen Lika en Kolya na te denken over het lot van het meisje.
« Mijn liefste, wat zou ik haar graag nog eens willen knuffelen! Ze is zo lief, » zei de vrouw.
« Weet je, ik vond al die drukte en het rondrennen met de kleine wel leuk, » antwoordde haar man, terwijl hij uit het raam keek. Op de speelplaats in de tuin liepen moeders met kinderwagens. Nikolaj stelde zich Lika voor tussen die blije moeders en glimlachte.
Drie maanden verstreken. De droom van het jonge stel werd werkelijkheid. De hulpdiensten konden Sofia’s echte ouders niet vinden. Lika en Kolya waren dolgelukkig. Ze kochten alles wat ze nodig had voor haar leeftijd: een kinderwagen, een kinderbedje, kleertjes, speelgoed en nog veel meer. Sofia werd hun favoriet. Nu liep Lika trots rond in de tuin met een roze kinderwagen en praatte ze vrolijk met andere moeders over kinderen. Niemand twijfelde eraan: de adoptieouders van het meisje zouden alles voor haar doen.
Lika en Nikolai zetten Sofia echt op de been. Op zeventienjarige leeftijd studeerde ze af met een gouden medaille en ging ze studeren aan een pedagogische school.
Na het schoolbal verzamelde de hele familie zich rond de tafel om het feest te vieren. Plotseling klopte er iemand op de deur.
« Ik doe de deur open, en jullie, meisjes, gaan zitten, » glimlachte Kolja terwijl ze snel naar de hal rende.
Al snel zag iedereen de licht dronken gasten: een man en een vrouw. Ze stormden zonder pardon de woonkamer binnen.
« Dochter, gefeliciteerd met je diploma! » riep een onverzorgde vrouw in een grijs, versleten jasje.
« Dochter, Svetlana, we zijn trots op je! » knikte de man. Toen krabde hij in zijn nek, alsof hij zich afvroeg wat hij er nog meer aan moest toevoegen.
« Wie ben jij? » Sofia sprong op van tafel. « Waarom ben je gekomen? »
« Wij zijn je echte ouders, schat, » schraapte haar adoptiemoeder haar keel, sprekend met een vreemd accent. « En ze hebben je zeventien jaar geleden op een parkbankje gevonden.
» « Mam, pap, leg eens uit wat er aan de hand is? Is dit een circus? » Ze keek verbaasd naar de gasten, en vervolgens naar Kolya en Lika, die veelbetekenende blikken uitwisselden.
« Sofia, luister niet naar hen. Wij zijn je echte ouders, en dit zijn een stelletje alcoholisten. » Ze kwamen alleen voor de alcohol, ze hebben niets beters te doen, zei de vader.
« En je hebt het al aan een afkickkliniek gegeven? » grapte Sofia. « Waar ben je in vredesnaam toe gezakt? »
Lika mengde zich in het gesprek en vertelde met tranen in haar ogen het verhaal van het meisje dat in het park was gevonden.
Sofia keek Kolya en Lika ongelovig aan en barstte toen bijna in tranen uit. Ze verzamelde al haar moed en kondigde aan:
