De storm rolde zwaar over het noordwesten van de Stille Oceaan, en trommelde de glazen muren van Julian Maddox ‘ modernistische herenhuis. Hij stond alleen in de holle woonkamer, koffie in de hand, starend in het vuur.
Forbes had hem net gekroond tot een van de jongste miljardairs van Amerika. Voor de wereld had hij alles: een wereldwijd tech-Imperium, auto ‘ s, landgoederen, invloed. Toch voelde de stilte van zijn herenhuis vaak als straf.
Toen kwam de Klop.
Scherp. Dringend.
Julian fronste. Zijn personeel was weg voor de avond. Weinig mensen durfden ongevraagd op zijn landgoed te verschijnen. Hij zette zijn Beker neer en opende de torenhoge eiken deur.
En bevroren.
Een vrouw stond in de regen, haar aan haar wangen geplakt, een peuter tegen haar borst geklemd. Haar kleren waren doorweekt, Versleten. Haar stem trilde toen ze sprak.
“Alsjeblieft, Ik heb geen geld nodig. Gewoon eten. Als je me je huis laat schoonmaken, zal ik er voor werken. Gewoon … een bord eten. Voor mij en mijn dochter.”
Julian ‘ s wereld is gekanteld.
Emily?”hij ademde.
Haar ogen verwijden zich. “Julian?”
drie jaar stortte in een oogwenk in.
De laatste keer dat hij Emily Hart zag, was ze blootsvoets in zijn tuin, draaiend in een rode jurk, lachend alsof de wereld van hen was. Toen verdween ze. Geen afscheid. Geen verklaring. Gewoon weg.
En nu-hier was ze, zwak, moe, met een kind.
Julians blik viel op het kleine meisje. Blonde krullen. Blauwe ogen. Ogen die die van zijn moeder weerspiegelden.
“Is ze … van mij?”fluisterde hij.
Emily keek weg, stil.
Hij stapte opzij. “Komen.”
Warmte omhelsde hen toen ze de marmeren foyer overstaken. Regen druppelde van Emily ‘ s mouwen op de gepolijste vloer. Julian gebaarde naar de chef-kok, die zich haastte om een maaltijd te bereiden.
Emily schrok. “Heb je nog steeds personeel?”
Julian ‘ s kaak werd strakker. “Natuurlijk. Ik heb alles. Alles, behalve antwoorden.”
Het kleine meisje reikte naar een kom aardbeien, haar kleine stem verlegen:
“Tank je.”
Julian ‘ s keel vernauwd. “Hoe heet ze?”
Emily fluisterde: “Lila.”
De naam raakte hem als een mes. Lila – de naam waar ze ooit van droomden voor hun dochter, toen de liefde onbreekbaar voelde.
Julian ging in een stoel zitten en staarde naar de vrouw die bijna tien jaar lang zijn nachten had achtervolgd.
“Begin te praten,” zei hij, stemstaal. “Waarom ben je vertrokken?”
Emily hield Lila dichtbij, trillend. “Ik kwam erachter dat ik zwanger was in dezelfde week dat uw bedrijf naar de beurs ging. Je verdronk in je werk. Ik wilde je niet belasten.”Babykleding
“Dat was mijn keuze,” schoot Julian terug.
‘Ik weet het,’ brak haar stem. “Maar toen … werd ik ziek. Kanker. Fase twee. Ze wisten niet of ik het zou overleven.”
Julian ‘ s adem viel.
“Ik wilde niet dat je zou kiezen tussen je imperium en een stervende vriendin,” vervolgde Emily, met tranen in haar ogen. “Dus verdween ik. Ik ben alleen bevallen. Ik vocht alleen tegen chemo. En op de een of andere manier… heb ik het overleefd.”
Julian ‘ s handen krulden in Vuisten. Woede, verdriet, verraad—het steeg allemaal tegelijk.
“Je vertrouwde me niet genoeg om naast je te vechten?”
