“Je vertrouwde me niet genoeg om naast je te vechten?”
Emily snikte zachtjes. “Ik vertrouwde mezelf niet om te leven.”
Een kleine hand trok aan haar mouw.
“Mama … ik ben slaperig,” fluisterde Lila.
Julian knielde tot hij op ooghoogte met het kind was. Zijn stem werd zacht. Wil je vannacht in een warm bed slapen?”
Het meisje knikte.
Hij wendde zich tot Emily, zijn toon stevig, onbuigzaam.
“Je gaat niet weg. Vanavond niet.”
Emily schudde haar hoofd. “Julian, ik kan niet…”
“Ja, dat kan,” onderbrak hij. Zijn ogen brandden van een mengeling van woede en verlangen. “Je bent geen vreemde. Jij bent de moeder van mijn kind. En ik ben je een keer kwijtgeraakt. Ik zal je niet weer verliezen.”
Emily staarde hem aan, tranen stroomden over haar vermoeide gezicht. Voor het eerst in jaren liet ze zichzelf ademen.
En in dat uitgestrekte, Stille herenhuis, waar eenzaamheid zo lang had geregeerd, bewoog iets—fragiel, onvoltooid, maar weer levend.
