Toen ik eindelijk hersteld was en hun huis kon bezoeken, zette Amanda me in het nauw. Haar lippen krulden in een grijns.
« Je gaat hier alleen rotten, » zei ze zachtjes, zodat Robert het niet zou horen. « Wij zullen ons leven hebben, ons succes, en jij zult in dat stoffige huis zitten, wachtend op een telefoontje dat nooit komt. »
Haar woorden raakten dieper dan welke ziekte dan ook.
Die nacht besloot ik dat mijn enige wraak zou zijn om mijn testament te veranderen. Robert zou het huis, de spaargelden en de laatste restanten van mijn offer niet erven. Het was een holle troost, maar het gaf me wel iets.
Dat dacht ik tenminste, totdat het geheim tot mij doordrong.
Toen ik op een middag de zolder doorzocht, vond ik een verkleurde doos met spullen van mijn overleden vrouw. Binnenin, verpakt in vergeeld papier, zaten medische dossiers van tientallen jaren geleden. Ik had ze niet moeten openen. Maar verdriet en nieuwsgierigheid zijn krachtige metgezellen.
En daar was het.
Een dossier dat dateert van zes maanden voor Roberts geboorte. De aantekeningen van de dokter waren duidelijk: mijn vrouw was onvruchtbaar. De diagnose was definitief.
Ik liet de papieren vallen, mijn handen trilden. Als zij onvruchtbaar was… wie was Robert dan?
Hoe meer ik las, hoe meer de waarheid aan het licht kwam. Mijn vrouw had in die maanden een relatie met een andere man. Een collega van haar kantoor, iemand die ik me vaag herinnerde als ‘een vriend’. Robert was niet van mij – niet van bloed.
Eenenzestig jaar lang had ik mijn ziel, mijn zweet en mijn leven gegeven aan een zoon die niet de mijne was.
De dankbaarheid. Het verraad. De wrede verlating op mijn oude dag. Het viel allemaal op zijn plaats.
In het begin voelde ik me kapot. De zin van mijn leven was verdwenen. Maar naarmate de dagen verstreken, veranderde die wanhoop in iets anders: helderheid.
Robert was niet mijn bloed. Hij was niet mijn nalatenschap. En hij had geen recht om te spotten, te verwaarlozen, mijn offers als zijn recht te claimen.
Amanda’s woorden klonken als een echo: « Je zult hier alleen wegkwijnen. »
Maar nu had ik het geheim dat hen zou laten rotten .
De volgende keer dat Robert op bezoek kwam, kwam hij met tegenzin. Amanda trok aan zijn mouw, alsof het uurtje dat ze met mij doorbracht een stukje van haar agenda was.
« Ik heb mijn testament gewijzigd, » zei ik kalm.
Amanda grijnsde. « Eindelijk een beetje verstand. Ik weet zeker dat Robert alles verdient na alles wat hij voor je heeft gedaan. »
Ik schoof de medische dossiers over de tafel.
Ze lazen. Hun gezichten verdwenen van kleur.
« Wat is dit? » fluisterde Robert.
« De waarheid, » antwoordde ik. « Je moeder hield van een andere man. Je bent zijn zoon, niet de mijne. Elke cent die ik aan je heb uitgegeven was een geschenk, geen verplichting. En geschenken kun je terugnemen. »
