« Je zei dat de familievakantie was uitgesteld. Ik zei dat het voor jou was. » Mijn zus glimlachte ironisch. Dus nam ik elke dollar die ze hadden, blokkeerde ze de toegang tot de villa en zorgde ervoor dat hun bagage nergens heen ging. « Het spijt me. Wat? » zei ik, knipperend naar mijn zus aan de overkant van de gang. « Je zei dat de reis was uitgesteld. » Clara vertrok geen spier.
Ze scrollde gewoon door haar telefoon, haar glimmende roze nagels tikten lui tegen het scherm. Toen keek ze me aan met die zelfvoldane, neerbuigende glimlach die ik al sinds mijn kindertijd kende. Uitgesteld, zei ze lief. Voor jou? Ik voelde de grond onder me wegzakken. Nog maar twee weken geleden vertelde ze me dat de vakantie was geannuleerd.
Te duur, beweerde ze. Papa voelt zich niet lekker, voegde ze eraan toe. Laten we mikken op volgend seizoen. Maar nu, staand in het huis van mijn ouders, nog steeds met de tas met boodschappen die ik voor ze had meegebracht, zag ik koffers in de rij voor de deur staan, hoorde ik gelach uit de keuken komen, mijn ouders grapjes maken, mijn broer opscheppen over zijn hotelpromotie en Clara schreeuwde bevelen om passende outfits in te pakken.
