De man met de zonnebril
Een moment lang kon Emily niet bewegen. Alles om haar heen vervaagde – de golven, de stemmen, de muziek.
Het meisje zag er nu iets ouder uit, misschien negen, maar haar handen, haar houding, haar zachte geneurie – alles voelde hetzelfde.
« Lily? » riep Emily opnieuw, met een bevende stem.
Het meisje draaide zich geschrokken om. Haar blauwe ogen werden groot, onzeker. Toen klonk er een mannenstem:
« Sarah! Kom hier! »
Het meisje draaide haar hoofd abrupt naar het geluid. Een paar meter verderop stond een lange man met een zonnebril, ook al was de zon bijna onder. Hij hield een handdoek en een emmertje vast.
Emily’s hart sloeg op hol. « Waar heeft u haar gevonden? » vroeg ze. « Dat is mijn dochter – Lily Brooks! Ze is twee jaar geleden verdwenen uit het winkelcentrum in Santa Monica! »
De man spande zijn kaken. « U vergist zich, » zei hij kordaat. « Dit is mijn dochter, Sarah. U maakt haar bang. »
Het kind – Sarah, zoals hij haar noemde – stond stokstijf, met grote ogen en trillende handen.
Emily zette een kleine stap naar voren. « Lieverd, ik ben het, » zei ze zacht. « Het is mama. »
De man kwam snel en beschermend tussenbeide. « Is er een probleem hier? » snauwde hij.
Emily’s stem brak. « Alstublieft, luister gewoon – ze is van mij! »
De man greep de hand van het meisje. « We gaan. »
Emily schoot naar voren. « Nee! Raak haar niet aan! » schreeuwde ze.
Mensen in de buurt draaiden zich om. Iemand riep of alles in orde was. De man begon het meisje richting de parkeerplaats te trekken. Emily rende achter hen aan en schreeuwde om hulp.
Binnen enkele minuten arriveerden twee patrouillerende agenten. Ze haalden iedereen uit elkaar en probeerden de situatie te kalmeren.
Wachten op de waarheid
De man toonde zijn identiteitsbewijs – Daniel Cooper, een inwoner van Californië. Hij zei dat de geboorteakte van het kind in zijn auto lag. De agenten zeiden Emily te wachten terwijl ze zijn verhaal controleerden.
Emily stond te trillen en keek toe hoe het meisje zich vastklampte aan de arm van de man. Toen een agent haar zachtjes naar haar naam vroeg, aarzelde het meisje. Ze keek naar de man en fluisterde toen:
« Mijn naam is Sarah. »
Het was het juiste antwoord. Maar Emily zag iets – een flits van angst, een blik die niet bij haar stem paste.
De agenten besloten iedereen mee te nemen naar het nabijgelegen politiebureau. Emily volgde in haar eigen auto, haar handen zo stevig om het stuur geklemd dat haar knokkels pijn deden.
Uren gingen voorbij. Uiteindelijk kwam een rechercheur terug met een onleesbare uitdrukking op zijn gezicht.
« Mevrouw Brooks, » zei hij zacht, « we zijn het nog aan het verifiëren, maar… er is een grote waarschijnlijkheid dat dit uw dochter is. »
Emily’s stem trilde. « Waarschijnlijkheid? »
« Morgenochtend weten we het zeker. »
Die nacht zat Emily onder het felle tl-licht, niet in staat haar ogen te sluiten. Hoop en angst vochten om voorrang in haar borst.
« Het is haar. »
Toen de rechercheur de volgende ochtend terugkwam, wist ze het al voordat hij sprak.
« Het is haar, » zei hij. « Het DNA komt overeen. Het meisje dat u hebt gevonden, is Lily Brooks. »
Emily stortte in. Jaren van verdriet barstten los in één geluid – een schreeuw vol opluchting en ongeloof.
Maar de volgende woorden van de rechercheur wierpen een schaduw over alles. « De man, Daniel Cooper, zit in hechtenis. Hij beweert dat hij haar niet met geweld heeft meegenomen. Hij zegt dat hij haar onofficieel heeft geadopteerd – dat hij dacht dat het legaal was. »
Emily fronste door haar tranen heen. « Legaal? Hij heeft mijn kind van me afgenomen. »
De rechercheur zuchtte. « Hij zegt dat een vrouw hem twee jaar geleden benaderde, bewerend de moeder te zijn. Ze zei dat ze niet meer voor het kind kon zorgen. Hij betaalde haar wat geld en nam het meisje mee naar huis. De vrouw verdween de volgende dag. »
De politie heeft haar nooit gevonden. Maar het bewijs – rapporten, vingerafdrukken – bewees alles.
Daniel werd aangeklaagd voor onrechtmatige vrijheidsberoving. Een psycholoog getuigde dat hij Lily vriendelijk had behandeld. « Hij zorgde voor haar, » zei de dokter, « maar zorgzaamheid maakt het nog niet rechtvaardig. »
