De weg terugvinden
Toen Emily Lily weer zag, was het niet de vreugdevolle hereniging die ze zich had voorgesteld.
Het meisje stond in een observatiekamer, stil en onzeker.
« Hallo, lieverd, » fluisterde Emily.
Lily keek haar aan met ogen vol verwarring. « Ze zeiden dat mijn mama was weggegaan, » zei ze zachtjes.
Emily knielde neer, tranen stromend over haar wangen. « Nee, schat. Ik ben nooit gestopt met je te zoeken. Nooit. »
Het duurde weken voordat Lily weer vertrouwen begon te krijgen. Therapiesessies, korte bezoekjes, zachte gesprekken – stap voor stap bouwden ze weer op wat verloren was gegaan.
De terugkeer van het slaapliedje
Een paar maanden later, op een herfstavond, liepen Emily en Lily weer over Venice Beach. Dezelfde gouden hemel strekte zich boven hen uit, en de golven maakten hetzelfde geluid.
« Mama? » vroeg Lily zachtjes.
« Ja, lieverd? »
« Zing je het slaapliedje nog steeds? »
Emily glimlachte door haar tranen heen. « Elke nacht. Ik heb alleen maar gewacht tot jij het weer kon horen. »
Ze stonden aan de waterkant, de golven kabbelend over hun voeten.
De wereld voelde breekbaar, maar weer compleet – een plek waar verlies en liefde naast elkaar konden bestaan, en waar de stem van een moeder eindelijk haar weg naar huis kon vinden.
