« Aliya, alsjeblieft, ik heb geld nodig, ik heb niets om van te leven. »
Toen:
« Jij hebt mijn kinderen van me afgenomen. Door jou ben ik ze kwijtgeraakt. »
Aliya stopte even en las het nog eens. Ze antwoordde één keer:
« Ik heb niets van je afgenomen. Jij gaf alles op de dag dat je applaudisseerde. »
Ze heeft het permanent geblokkeerd.
Er ging een jaar voorbij. Aliya werd gepromoveerd tot assistente van de financieel directeur. Ze kocht een auto, klein maar wel van haar. Ze verhuisde naar een nieuw appartement met uitzicht op de Kazanka-rivier.
Op een dag belde zijn secretaresse hem op het interne nummer.
— Iemand is je komen opzoeken. Hij zegt dat hij je vader is.
Alia zuchtte.
— Zeg dat ik er niet ben.
Hij zegt dat hij gaat wachten. Hij zit in de gang.
Aliya hing op, stond op en ging naar beneden.
Raul zat op de bank, gekleed in een oude jas en een verkreukeld overhemd. Zijn gezicht was ingevallen en hij zag er tien jaar ouder uit. Toen hij haar zag, stond hij op. Aliya bleef op drie meter afstand van hem staan, met haar armen over elkaar.
– Spreken.
Raul keek om zich heen — in de hal stonden andere mensen te wachten.
— Kunnen we naar buiten? Of ergens anders heen?
Aliya schudde haar hoofd.
— Hier. En snel.
Raul slikte zijn speeksel door en wreef over zijn gezicht.
« Ik begrijp dat ik fout zat. Maar je bent mijn dochter. Kun je ons echt niet helpen? Ik woon in een opvanghuis, mijn rug is kapot, ik kan niet meer werken. Je moeder is ziek, ze heeft medicijnen nodig. Karina heeft de kinderen niet gezien, we weten niet waar ze is. We zijn een gezin, Aliya. »
Aliya luisterde naar hem, en in haar heerste stilte.
‘Wij zijn geen familie. Een familie draait om liefde, niet om gebruik. Jullie hebben me gekwetst en mijn leven willen verwoesten.’ Karina applaudisseerde. Moeder bleef stil. ‘Jullie zijn geen familie. Jullie zijn mensen die besloten dat ik jullie iets verschuldigd was. Ik ben jullie niets verschuldigd.’
Raul deed een stap naar haar toe en stak zijn hand uit.
— Aliya, hoe kun je dat doen… Ik ben je vader!
Aliya recula.
Je bent mijn vader alleen omdat ik geboren ben. Het is biologie, geen relatie. Ik heb je niet gekozen. Maar nu kies ik ervoor om niets meer met je te maken te hebben.
Rauls gezicht raakte bedekt met rode vlekken.
— Je hebt geen hart! Je bent vergeten wie je heeft opgevoed, wie je het leven heeft gegeven!
— Jij gaf me het leven, en vervolgens heb je het vijf jaar lang van me afgenomen. Nu heb ik het terug. En ik geef het niet meer terug.
Raul bleef even staan, draaide zich toen om en liep naar de uitgang. Bij de deur aangekomen, draaide hij zich weer om.
— Je zult er spijt van krijgen. Als je oud bent, zul je alleen zijn. Niemand zal je komen opzoeken.
Aliya keek hem kalm aan, zonder boosheid.
— Het is beter om alleen te zijn dan bij degenen die me haten omdat ik gestopt ben met ze geld te geven.
De deur sloot. De bewaker in de lobby wisselde een blik met de secretaresse. Aliya ging terug naar haar kantoor en ging achter haar bureau zitten. Haar handen trilden niet. Vanbinnen was ze leeg en stralend.
Een maand later schreef tante Zouhra hem een brief.
« Aliya, mijn lieve, je moeder is erg ziek. Je vader is thuis, hij kan nauwelijks lopen. Karina mag de kinderen niet meer zien. Misschien kun je ze in ieder geval een beetje helpen? »
Aliya las het bericht, legde de telefoon neer, stond op en liep naar het raam. Beneden stroomde de rivier, de lichten van de kade schitterden. Ze herinnerde zich dat ze op de grond in de hal had gelegen. Karina klapte in haar handen. Haar moeder stond zwijgend achter de scheidingswand.
« Ze hebben precies gekregen wat ze verdienden. Ik ben ze niets verschuldigd. »
Er kwamen geen berichten meer van tante Zouhra.
Er gingen nog zes maanden voorbij. Aliya zat op haar balkon met een glas rode wijn en staarde naar de Kazanka. Haar telefoon was al lange tijd stil – geen telefoontjes meer van Raul, Karina of Sazhida. Alsof ze begrepen hadden dat de deur voorgoed gesloten was.
