Soms dacht ze aan hen – vluchtig, zonder pijn, alsof ze gewoon een feit uit haar verleden waren. Ze waren onderdeel van haar leven geweest, maar ze waren niet langer haar leven. Ze had zichzelf opnieuw opgebouwd op basis van haar werk, haar vrijheid, het recht om ‘nee’ te zeggen.
Karina zwierf van bank naar bank en klaagde over haar ‘ondankbare’ zus. Raul bleef op zijn stapelbed in het hostel liggen en piekerde over zijn woede. Sazhida maakte een winkelcentrum schoon en zuchtte. Ieder van hen had precies gekregen wat ze zelf hadden gecreëerd.
Aliya dronk haar wijn op en zette het glas op de reling. Morgen had ze een afspraak met investeerders, de dag na een presentatie van een nieuw project. Haar leven. Haar keuze. Geen schulden, behalve één: aan zichzelf. Leven zoals zij dat wilde.
Ze was ontsnapt via de enige weg die haar nog restte. Ze was vertrokken en had alle deuren achter zich gesloten. En ze had er geen moment spijt van gehad.
Beneden flikkerden de lantaarnpalen op de kade. De wind voerde de geur van de rivier mee. Aliya sloot haar ogen en ademde diep in. Vrijheid rook precies zo – fris, schoon, een nieuw begin. Vijf jaar lang had ze betaald voor het leven van anderen. Nu betaalde ze alleen nog voor haar eigen leven. En het was de beste deal die ze ooit had gesloten.
Op een dag had Raul tegen haar gezegd: « Je bent ons iets verschuldigd. » Hij had het mis. Ze was niets verschuldigd – geen liefde aan degenen die niet van haar hielden, geen geld aan degenen die het eisten, en haar leven niet aan degenen die haar kapotmaakten. Ze had maar één verplichting: vertrekken. En dat deed ze.
De volgende ochtend zaten ze zonder elektriciteit, zonder geld, zonder verzekering en zonder huis. En zij, zij bleef achter met wat haar het meest dierbaar was: zichzelf.
Vond je dit verhaal leuk? Geef dan een like, laat een reactie achter en abonneer je.
