Het plein voor het gemeentehuis was rumoerig en prachtig. Witte linten, rozenblaadjes, een violist die ‘Ave Maria’ speelde in de hoek. Artem Platonov, een invloedrijke zakenman en de vader van de bruid, straalde van trots: zijn dochter Vera trouwde met een waardige man: Igor, een veelbelovende chirurg. De gasten klapten, de champagne vloeide als een rivier.
En plotseling – als in een flits –
verscheen er een oudere vrouw in zigeunerkleding tussen de gasten. Een felgekleurde hoofddoek, diepe rimpels en ogen die dwars door hem heen leken te kijken. Ze liep op Artjom af en zei luid en scherp:
– Je dochter zal haar huwelijksnacht niet overleven! Red haar!
Hij verstijfde. Even. Toen lachte hij, luid en nerveus.
« Ga weg, » duwde hij de vrouw weg. « Verpest de vakantie van anderen niet. »
Ze viel, maar stond op en fluisterde:
« Ik zei dat ik zie… En je zult mijn woorden herinneren als het te laat is… »
De veiligheidsdienst leidde haar snel het hek uit. De gasten fluisterden, maar vergaten het snel – de bruiloft ging door.
De nacht bleek magisch te zijn. Het bruidspaar vertrok naar een landhuis, speciaal ingericht voor de eerste huwelijksnacht. De ouders slaakten een zucht van opluchting: alles was perfect verlopen.
Maar ‘s ochtends belde Artjoms schoonzoon.
« Vera… ze… ademt gewoon niet… Ik begrijp het niet… » Igors stem brak, raakte in paniek en barstte in snikken uit.
Artjom geloofde het niet. Hij kon het niet geloven.
– Waar heb je het over?! Is dit een grap?
– Ze viel gewoon in slaap en… werd niet meer wakker…
Een ambulance, politie, rechercheurs. De overleden Vera werd afgevoerd.
Ze vonden slaappillen in huis. Vreemd. Vera heeft nooit medicijnen ingenomen, zelfs niet tegen hoofdpijn. En de forensisch deskundige, die het lichaam had onderzocht, meldde dat ze een aangeboren hartafwijking had , die om de een of andere reden niet eerder was opgemerkt. In combinatie met sterke emotionele opwinding en medicatie gaf het hart het gewoon op.
Artjom stond in de lege slaapkamer van zijn dochter, nog steeds ruikend naar haar parfum en verse bloemen. Hij trilde van de pijn. Op tafel lag een trouwkaart: « Voor altijd de jouwe, pap. » Hij pakte hem en barstte in tranen uit.
– Ik… heb je niet beschermd… Je schreeuwde… Je waarschuwde me…
Een week later keerde hij terug naar hetzelfde plein. Hij bleef een hele tijd op het bankje zitten tot hij een bekende sjaal zag. De zigeunerin stond iets verderop, alsof ze wachtte. Hij liep dichterbij, haalde met trillende handen Vera’s foto tevoorschijn en gaf die aan haar.
– Waarom? Waarom wist je dat?
– Omdat ik het snap. Ze had die man niet moeten volgen op haar huwelijksnacht… Niet omdat hij slecht is. Maar omdat… haar hart het niet aankon, – zuchtte de vrouw. – Ik wilde haar gewoon redden.
Artyom knielde vlak voor haar neer.
– Vergeef me…
En hij kon geen woord meer uitbrengen – hij huilde alleen maar. En voor het eerst in jaren viel er een vreemde hand in zijn handpalmen. Een hand vol mededogen en… vergeving.
Er gingen weken voorbij, maar Artjom leek vast te zitten in het moment waarop hij hoorde van de dood van zijn dochter. Hij at niet, werkte niet, sprak niet – hij zat alleen maar in de stilte van haar kamer, tussen jurken, parfums en foto’s. Alles rook nog naar Vera. Alles leefde nog.
De mensen om hem heen probeerden hem weer tot leven te wekken: zakenpartners, vrienden, zijn ex-vrouw. Maar hij schudde alleen maar zijn hoofd.
– Ik gaf haar alles… behalve het belangrijkste. Ik hoorde ze niet toen ze schreeuwden.
Op een avond nam hij de auto en reed naar een zigeunerkamp. Hij vond er een vrouw, dé ware. Ze woonde in een klein busje aan de rand van het bos. Toen hij aanklopte, deed ze meteen open. Er waren geen woorden.
Hij kwam binnen.
– Kun je het… terugbrengen?
