Jarenlang plaagde mijn familie me onophoudelijk en noemde me trots het ‘kringloopwinkelmeisje’. Maar dit Pasen veranderde alles. Zodra mijn zus ontdekte dat ik op een rekening van 9 miljoen dollar zat, kwam ze meteen op me af en eiste dat ik het hele bedrag overhandigde. Ik barstte in lachen uit – en zonder enige spijt sloeg ik de deur in hun gezicht dicht…
Het begon zoals elk ander Pasen op het landgoed van de familie Harrison in Greenwich, Connecticut. Een wit koloniaal huis, een gazon zo perfect onderhouden dat het er nep uitzag, en een al even nep gezin binnen.
Ik, Chloe Harrison, parkeerde mijn afgetrapte Porsche 911 (die mijn vader altijd minachtend « de auto van de midlifecrisis » noemde) langs de kant van de weg. Ik haalde diep adem, zette mijn grote Celine-zonnebril, die de helft van mijn gezicht bedekte, recht en pakte mijn zwarte Hermès Birkin 35-tas op en stapte uit de auto.
‘Hé, kijk eens wie daar is,’ zei mijn zus Madison vanaf de veranda. Ze hield een mimosa vast en had haar jongste zoon in haar arm. ‘Het designermeisje is er. Ik vraag me af of die tas echt is of dat je hem op Canal Street hebt gekocht?’
‘Fijne Pasen, Madison,’ antwoordde ik, terwijl ik probeerde mijn stem kalm te houden. ‘En het is echt. Een Porosus-krokodil.’
‘Tuurlijk,’ sneerde Madison, zich tot haar man Greg wendend. ‘Dat is je zus, met een creditcardschuld die waarschijnlijk tot aan het plafond reikt, maar die nog steeds designerkleding draagt om indruk te maken.’
Dat is al tien jaar mijn rol in dit gezin: de verkwistende Chloe. De oppervlakkige Chloe. Chloe, de jongste dochter die geen vaste kantoorbaan kreeg zoals Madison (een apotheker) of haar oudere broer Robert (een belastingadvocaat), maar zich in plaats daarvan stortte op wat ze ‘mode en detailhandel’ noemen.
In de ogen van mijn ouders – typische conservatieve middenklassers uit het noordoosten van de VS – was ik een stralende mislukkeling. Ze dachten dat ik van geleend geld leefde en van het ene bijbaantje naar het andere sprong om maar wat te kunnen kopen.
‘Kom binnen, Chloe,’ zei mijn moeder terwijl ze de deur opendeed en mijn Saint Laurent-outfit afkeurend bekeek. ‘Papa wacht in de woonkamer. En alsjeblieft, geen gepraat over kleding of luxeartikelen vandaag. Tante Martha zit in de financiële problemen, wrijf geen zout in haar wonden.’
‘Ik weet het, mam,’ mompelde ik.
De lunch verliep precies zoals ik had voorspeld.
Honingham, aardappelpuree en passief-agressieve kritiek.
‘Nou, Chloe,’ zei papa, terwijl hij zijn mes en vork neerlegde en zijn mond afveegde met een linnen servet. ‘Wat heb je gedaan? Nog steeds dat… eh… ‘stijladvies’-gedoe?’
‘Ik heb een online bedrijf, pap,’ antwoordde ik kortaf, terwijl ik een stuk vlees aansneed.
‘Zakendoen,’ lachte Robert, terwijl hij een slokje wijn nam. ‘Je bedoelt, oude tassen verkopen op eBay om wat extra geld te verdienen voor de huur in New York? Ik hoor dat de huren in Manhattan dit jaar met 20% zijn gestegen. Heb je een aanbeveling nodig voor een schuldhulpverleningsbedrijf? Serieus.’
‘Het gaat goed met me, Robert. Dank je wel,’ zei ik, terwijl ik het mes in mijn hand stevig vastgreep.
