Hij leidde de jongen en de baby’s de auto in. Toen de deur dichtviel, bulderde de stad om hen heen, zich niet bewust van het feit dat er iets levensveranderends was begonnen.
In het ziekenhuis brachten artsen en verpleegkundigen de baby’s met spoed naar de spoedeisende hulp. Lucas stond verstijfd van angst.
« Het komt wel goed, » zei Nathan zachtjes. « Ik blijf bij je. »
Uren verstreken voordat er een kinderarts kwam. « Ze waren ondervoed en onderkoeld », legde ze uit. « Ze zullen het wel overleven, maar ze hebben wel constante zorg en een stabiel thuis nodig. »
Lucas greep Nathans mouw vast. « Ik kan ze wel aan! Ik heb het al eerder gedaan! »
De dokter glimlachte bedroefd. « Je bent heel dapper geweest. Maar je bent zelf nog een kind. »
Nathan hurkte naast hem neer. « Waar heb je verbleven? »
« Onder bruggen. Achter winkels, » mompelde Lucas. « Ik houd ze warm. Ik probeer het altijd. »
Er veranderde iets in Nathan. Hij belde zijn advocaat en de directeur van de stichting. « Begin vanavond met de voogdijpapieren. »
Lucas’ ogen vulden zich met angst. « Je gaat ons toch niet in de steek laten? Je helpt toch niet alleen maar even? »
Nathan keek hem aan. « Nee. Ik ben hier. Helemaal. »
Weken verstreken en Nathans wereld stond op zijn kop. Bestuursvergaderingen werden uitgesteld. Liefdadigheidsevenementen werden afgelast. Zijn penthouse veranderde in een kinderkamer vol babyflesjes, dekentjes en gelach. Lucas bleef dichtbij, voorzichtig maar leerde langzaam vertrouwen.
De media kregen al snel lucht van het verhaal. Sommigen prezen Nathans medeleven; anderen beschuldigden hem ervan de kinderen te gebruiken voor publiciteit. Maar het kon hem niets schelen. Voor het eerst in jaren voelde hij een doel in zijn leven.
Maanden later, tijdens de laatste voogdijzitting, vroeg de rechter: « Meneer Cole, het adopteren van drie kinderen zal uw leven compleet veranderen. Begrijpt u de verantwoordelijkheid? »
Nathan stond op, met een vaste stem. « Ja. En ik accepteer het. »
De hamer sloeg. « Voogdij verleend. »
Lucas haalde trillend adem. De tweeling sliep vredig in hun draagzakken. Nathan legde een hand op zijn schouder. « Laten we naar huis gaan, » zei hij.
Thuis. Het woord had eindelijk betekenis.
