In 1999 gingen zevenentwintig leerlingen op hun langverwachte eindexcursie, maar geen van hen keerde ooit naar huis terug: Tweeëntwintig jaar later vonden de onderzoekers de verdwenen bus — en binnenin… 😱😱
In de zomer van 1999 vertrokken zevenentwintig afgestudeerde leerlingen uit een kleine stad voor een langverwachte reis om het einde van hun schooltijd te vieren.
Een gele schoolbus, vol met gelach en opwinding, vertrok vroeg in de ochtend. Het moest de gelukkigste dag van hun leven worden.
Maar die dag keerde niemand terug naar huis.
De bus met de leerlingen en hun begeleiders verdween spoorloos. Geen sporen, geen getuigen, geen verklaring. Talloze zoektochten leverden niets op.
De jaren gingen voorbij, en het verhaal veranderde in een stadslegende — iets wat men aan nieuwe leerlingen vertelde als een griezelig verhaal.
Tweeëntwintig jaar later, in maart 2021, stuitte een eenzame wandelaar, die verdwaald was in een natuurreservaat, toevallig op het verroeste wrak van een bus, half bedekt met aarde en boomwortels.
Binnenin — stoffige rugzakken, beschimmelde fotoalbums, linten van de diploma-uitreiking en menselijke resten. Onderzoekers bevestigden al snel: dit was de bus die in 1999 was verdwenen.
Maar de vondst bracht geen antwoorden, alleen nieuwe vragen. Hoe kwam de bus terecht in dat afgelegen bos, tientallen kilometers van de dichtstbijzijnde weg? En waarom waren alle persoonlijke bezittingen netjes gerangschikt, alsof iemand ze bewust had achtergelaten om later gevonden te worden?
Enkele dagen later vonden experts in een van de rugzakken een klein notitieboekje, door de tijd vochtig geworden. Het behoorde toe aan een leerlinge — Mary K.
Toen specialisten het onderzochten, ontdekten ze eindelijk het geheim: waar de bus naartoe was gegaan en wat er met de leerlingen was gebeurd.
Binnenin stonden handgeschreven aantekeningen, gemaakt op verschillende dagen.
„We zijn van de brug gevallen. De chauffeur kon niet op tijd remmen. De bus zit vast tussen de bomen. Buiten – stilte en bos. Niemand weet waar we zijn.”
„Twee jongens gingen op weg om hulp te zoeken. Twee dagen zijn voorbij – ze zijn niet teruggekomen. We delen het water. Het eten is bijna op.”
„’s Nachts horen we gehuil. Een van de leraren zegt dat het wolven zijn. Maar ze zijn dichterbij dan het lijkt.”
„Anna stierf ’s nachts van uitputting. We kunnen haar niet begraven – de grond is bevroren. We zitten gewoon naast haar. Het is koud in de bus.”
