Haar dagen werden een eindeloze cyclus van opoffering. Ze stond voor dag en dauw op om flesjes klaar te maken, kleine zakjes met kleding in te pakken en ervoor te zorgen dat elke baby schoon en gevoed was. Daarna haastte ze zich naar haar eerste baan: serveerster in een plaatselijk restaurant. Met een geforceerde glimlach droeg ze dienbladen met koffie en pannenkoeken, terwijl ze zich zorgen maakte of de oppas die ze zich nauwelijks kon veroorloven wel echt op haar kinderen paste.
Tegen het einde van de middag was ze kantoren aan het schoonmaken, vuilnisbakken aan het legen, bureaus aan het schrobben en vloeren aan het stofzuigen. ‘s Nachts, terwijl haar baby’s in een kleine kamer van een krap appartement sliepen, zat Anna achter de naaimachine die ze van haar moeder had geërfd. Ze repareerde versleten kleding, repareerde gescheurde uniformen en maakte soms jurkjes en shirtjes van overgebleven stofresten. Elke cent telde.
Haar lichaam deed constant pijn, haar handen waren rauw van zeep en stof, maar ze liet zich nooit instorten. Als haar benen trilden, dacht ze aan de toekomst van haar kinderen. Als haar maag knorde omdat ze het avondeten had overgeslagen om geld te besparen, zei ze tegen zichzelf: » Ze zullen nooit honger lijden dankzij mij. »
En iedere avond, wanneer het gefluister van de buren of de starende blikken van vreemden haar ziel probeerden binnen te dringen, nam ze haar kinderen in haar armen en zei ze tegen hen hetzelfde:
« We hebben misschien niet veel, maar we hebben wel eerlijkheid. En we hebben elkaar. »
Het was een les die ze herhaalde alsof het een Bijbeltekst was, in de hoop dat de woorden wortel zouden schieten in hun harten.
De bloei van vijf
Naarmate de jaren verstreken, begonnen de vijflingen te laten zien wie ze moesten worden.
David, met zijn schetsboeken, vulde pagina na pagina met tekeningen van huizen, auto’s en bruggen. Zijn leraren schudden ongelovig hun hoofd. « Deze jongen ziet de wereld anders, » zei er een. « Hij gaat ooit dingen bouwen. »
Naomi was het vleesgeworden vuur. Moedig, onverschrokken, niet bang om het op te nemen tegen pestkoppen die twee keer zo groot waren als zijzelf. « Je kunt ons niet onder druk zetten, » zei ze met een blik die zelfs volwassen mannen deed aarzelen. Anna maakte zich vaak zorgen over haar scherpe tong, maar diep vanbinnen wist ze dat het de tong was van een toekomstige advocaat, een beschermer van de stemlozen.
Grace droeg muziek in haar ziel. ‘s Nachts, terwijl Anna naaide, zong Grace voor haar broertjes en zusjes. Haar jonge stem vulde het appartement met warmte. Haar slaapliedjes werden de balsem die hun vermoeide lichamen kalmeerde na lange dagen.
Lydia had een bliksemsnel brein. Getallen, vergelijkingen, puzzels – ze verslond ze allemaal met gemak. Leraren stonden versteld van haar. « Dit meisje heeft een gave, » zeiden ze tegen Anna.
En Ruth – de stille, de dromer – schilderde urenlang met alle materialen die ze maar kon vinden. Oude kartonnen dozen werden haar canvassen, gebroken kleurpotloden haar penselen. Door haar kunst bouwde ze complete werelden waar armoede, stigma en schaamte niet bestonden.
De schaduw van afwijzing
Ondanks hun genialiteit bleef de schaduw van Richards verlating hangen. Leraren vulden formulieren in waarop naar de namen van vaders werd gevraagd. Klasgenoten grinnikten: « Weet je wel wie je vader is? »
Anna slikte haar trots in, gaf geen antwoord, legde nooit iets uit. Ze dacht dat stilte hen zou beschermen. Maar stilte werd een wond op zich, die etterde onder de oppervlakte van hun opmerkelijke vooruitgang.
De kinderen hebben hun vader nooit gezien, nooit een verjaardagskaart gekregen, nooit zijn stem gehoord. Hij woonde in dezelfde stad, maar hij had net zo goed op een andere planeet kunnen zijn. Zijn trots had een muur gebouwd die zo hoog was dat hij er niet overheen kon kijken, zelfs niet om de ongelooflijke levens die zich zonder hem ontvouwden te aanschouwen.
En toch ging Anna door.
Ze hield zichzelf voor dat de waarheid op een dag geen last meer zou zijn. Op een dag zouden de prestaties van haar kinderen de leugens overschaduwen. Op een dag zou Richards afwezigheid niets meer zijn dan een voetnoot in het verhaal van hun triomf.
Maar de pijn bleef.
