De adolescentie is voor elk kind turbulent, maar voor Anna’s vijfling was het een slagveld. Tegen de tijd dat ze naar de middelbare school gingen, was hun aanwezigheid onmogelijk te negeren. Vijf kinderen van dezelfde leeftijd, altijd samen, allemaal getekend door de afwezigheid van een vader waar iedereen in de buurt over fluisterde.
In het begin waren de plagerijen subtiel – vragen over hun ‘vermiste vader’, of spottende opmerkingen over Anna die in haar eentje met zoveel kinderen moest jongleren. Maar naarmate de vijfling groter werd, nam de wreedheid toe.
Gefluister veranderde in geschreeuw
Op een middag, toen David twaalf was, stond hij met zijn schetsboek in de hand voor school, wachtend tot Anna ze kwam ophalen. Een groep jongens omsingelde hem, met een grijns op hun gezicht.
« Hé, genie, » grijnsde een van hen, terwijl hij het notitieboekje uit zijn handen grist. « Wat teken je? Een vader die eindelijk opduikt? »
De anderen lachten en bladerden door zijn schetsen van auto’s en gebouwen. Ze scheurden er een pagina uit, verfrommelden hem en gooiden hem in de goot.
David balde zijn vuisten en zijn ogen prikten van de tranen. Hij wilde terugvechten, maar de woorden van zijn moeder echoden in zijn hoofd: We hebben eerlijkheid. We hebben elkaar. In plaats van te slaan, bukte hij zich en raapte de verfrommelde tekening op, streek hem met trillende handen glad en liep weg. Maar de vernedering sneed diep.
Naomi was echter niet de vrouw die zomaar wegliep.
Toen ze hoorde wat er gebeurd was, stormde ze de volgende dag op de jongens af. « Raak het notitieboekje van mijn broer nog eens aan, en ik zorg ervoor dat je er spijt van krijgt, » siste ze. Het vuur in haar ogen deed zelfs de meest luidruchtige jongens verstommen. Vanaf dat moment durfde niemand zich nog met David te bemoeien zolang Naomi er nog was.
Maar Naomi’s verzet had een prijs. Leraren noemden haar een ‘lastpost’. Ouders van andere leerlingen klaagden. Maar Anna, hoewel bezorgd, wist dat de scherpe tong van haar dochter zowel een schild als een wapen was – ooit zou het haar goed van pas komen.
De stem van Grace
Grace vond haar toevlucht in de muziek. Op haar dertiende sloot ze zich aan bij het schoolkoor, haar stem had een rijkdom die de zalen deed verstommen. Maar zelfs haar talent kon haar niet beschermen tegen het stigma.
Tijdens een recital, terwijl haar stem door de zaal galmde, sloeg een jongen in het publiek zijn handen om zijn mond en riep: « Zing harder! Misschien hoort je vader je wel! »
Het publiek grinnikte. Grace verstijfde, haar keel werd samengeknepen, het briefje zakte in haar borst. Vernedering kleurde haar gezicht terwijl tranen haar zicht vertroebelden.
Vanaf de eerste rij stond Anna op, haar aanwezigheid als een fort. Ze klapte luider dan wie dan ook, haar stem vastberaden: « Dat is mijn dochter, en ze zingt met meer hart dan wie dan ook hier. »
Het applaus nam toe en overstemde de wreedheid. Grace vond haar kracht terug. Die avond, terwijl Anna haar in bed stopte, fluisterde Grace: « Waarom houdt hij niet van ons? »
Anna streek het haar van haar dochter naar achteren, haar stem dik maar onverstoorbaar. « Omdat hij niet weet hoe hij moet liefhebben. Maar jij hebt zijn liefde niet nodig – je hebt de mijne, en je hebt de liefde van je broers en zussen. Dat zal altijd genoeg zijn. »
Grace knikte, maar diep van binnen bleef er een wond bestaan, een wond die ze met zich meedroeg in elk lied dat ze zong.
Lydia’s wereld van getallen
In tegenstelling tot haar broers en zussen vluchtte Lydia de wereld van de getallen in. Vergelijkingen en formules waren haar toevluchtsoord, een plek waar het leven zin had, waar antwoorden altijd bestonden als je maar goed genoeg zocht.
Op haar veertiende gaf ze bijles aan oudere leerlingen en verdiende ze wat extra geld om haar moeder te helpen met de rekeningen. Leraren zeiden dat ze ooit naar de beste universiteiten zou kunnen gaan, maar Anna wist dat de financiële last verpletterend zou zijn.
Toch klaagde Lydia nooit. ‘s Avonds laat, terwijl haar broertjes en zusjes sliepen, fluisterde ze tegen haar moeder: « Maak je geen zorgen om mij, mama. Ik regel wel beurzen. Ik zorg dat het werkt. »
Haar vastberadenheid werd een stille vlam, standvastig en onwankelbaar.
Ruth’s kleuren
Ruth bleef de stille ziel van het gezin. Terwijl anderen vochten, ruzie maakten of zongen, schilderde Ruth. Ze schilderde op karton, oude kranten, zelfs op de achterkant van de huiswerkbladen van haar broers en zussen als het papier op was.
Op een middag kwam Anna thuis van haar schoonmaakklus en trof Ruth zittend op de grond aan met een kwast in haar hand, met uitgelopen kleuren op haar gezicht. Op de muur boven haar bed had ze een muurschildering van hun gezin geschilderd – Anna in het midden, omringd door haar vijf kinderen, allemaal lachend, hun handen ineengeslagen.
Anna’s adem stokte in haar keel. De muurschildering was niet perfect – de verhoudingen klopten niet, de kleuren waren ongelijkmatig – maar hij straalde warmte en verbondenheid uit.
« Waarom heb je dit geschilderd, lieverd? », vroeg Anna zachtjes.
Ruth glimlachte flauwtjes. « Want als mensen vragen waar onze vader is, wil ik eraan herinneren dat we al een gezin hebben. »
Anna omhelsde haar stevig, haar tranen drongen door Ruths haar. Op dat moment besefte ze dat Ruths kunst niet alleen creativiteit was, maar ook helend.
De last op Anna
Vijf tieners alleen opvoeden was een storm die Anna zich nooit had kunnen voorstellen. De uitgaven stapelden zich op: eten, kleding, schoolspullen en de eindeloze rekeningen. Sommige avonden sloeg Anna maaltijden over zodat haar kinderen konden eten. Andere avonden viel ze flauw van uitputting, om vervolgens wakker te worden op de keukenvloer, terwijl Naomi aan haar schouder schudde en fluisterde: « Mama, rust alsjeblieft. »
Maar Anna weigerde om te zien hoe ze brak.
Elke belediging van de buren, elke afwijzing van huisbazen, elk gerucht dat door Richards familie werd verspreid – ze droeg het allemaal in stilte. Ze wilde niet dat bitterheid de harten van haar kinderen zou vergiftigen. In plaats daarvan bracht ze hun trots, veerkracht en het onwrikbare geloof bij dat hun waarde niet werd bepaald door de man die hen had verlaten.
Kleine triomfen
Ondanks de moeilijkheden begonnen de vijflingen te stralen.
David won een kunstwedstrijd voor het ontwerpen van een futuristische stad. Zijn schetsen werden tentoongesteld in de plaatselijke bibliotheek.
Naomi sloot zich aan bij het debatteam, waar haar scherpe tong een troef bleek. Ze won haar eerste medaille op haar veertiende.
Grace deed auditie voor een regionaal koor en werd aangenomen. Haar stem werd geprezen om de diepgang ervan.
Lydia had de hoogste score in haar wiskundeklas en kreeg daarvoor erkenning van de directeur.
De schilderijen van Ruth werden tentoongesteld in een klein buurthuis, waar bezoekers vol bewondering stonden voor haar vermogen om met zo weinig middelen emoties vast te leggen.
Elk succes was een lichtpuntje in hun overigens zware wereld. Het was een bewijs dat Anna’s offers niet voor niets waren.
