‘Die neem ik mee,’ zei hij.
De beslissing leidde tot een bureaucratische strijd. Maatschappelijk werkers noemden haar ondoordacht. Familieleden noemden haar een complete idioot. Buren snoofden achter hun gordijnen: Wat doet een blanke man met zwarte baby’s? Sommigen zeiden zelfs nog ergere dingen. Maar Richard gaf toe.
Ze verkocht haar vrachtwagen, Appe’s sieraden en haar eigen gereedschap om babyvoeding, luiers en andere benodigdheden te kopen. Ze smeekte om extra werk in de fabriek, repareerde daken in de weekenden en werkte dag en nacht in het restaurant. Elke cent was voor die meisjes. Ze bouwde hun huizen eigenhandig, kookte babyflesjes op het fornuis en waste stapels geverfde kleren in haar achtertuin alsof het oorlogskuipen waren.
Hij leerde dat elke aanraking elke baby kalmeerde. Hij leerde met onhandige vingers haren vlechten. Hij bracht nachten wakker door, happend naar adem in het donker, doodsbang om zelfs maar zijn adem te verliezen.
De buitenwereld vond hem een stoere kerel. De moeders op school waren achterdochtig. De vreemden in de supermarkt staarden hem aan. Ooit spuugde een man voor zijn voeten en spotte: « Hier krijg je spijt van. » Maar spijt kwam nooit. In plaats daarvan was het de eerste keer dat ze samen lachten, toen ze bij de muziekwinkel aankwamen. Er zullen nachten zijn dat de stroom uitvalt door stormen, en hij zal ze allemaal vasthouden tot ze in zijn armen in slaap vallen. Er zullen verjaardagen zijn met scheve taarten, en kerstochtenden waarop handen ingepakte cadeaus en oude kranten kapotmaken.
Voor buitenstaanders stonden ze bekend als de « Negen Molenaars ». Voor Richard waren het gewoon zijn dochters. Ieder ontwikkelde zich tot een eigen persoon: Sarah met de luidste lach, Roth met zijn verlegen greep op zijn shirt, Naomi en Esther met hun koekjesvormpjes, Leah met haar tedere vriendelijkheid, Mary met haar stille vesting, en Happiness, Rachel en Deborah, onafscheidelijk en altijd het huis vullend met geklets.
Het was niet makkelijk. Geld was schaars, haar lichaam was uitgeput door eindeloze kwellingen, maar ze liet haar wanhoop zien. Voor haar dochters was ze sterk, en die overtuiging gaf haar kracht. Ze doorstonden de beproeving en bewezen dat liefde – ware liefde – sterker is dan vooroordelen.
Tegen het einde van de jaren negentig was haar haar dunner geworden, haar rug was gebogen en een voor een waren de dochters vrouwen geworden die naar de universiteit gingen, gingen werken en hun eigen gezin stichtten. Het huis werd weer stil, maar Richard wist dat de stilte nu anders was. Het was geen leegte, het was tevredenheid. De nacht dat de laatste dochter overleed, zat hij alleen met de gehavende foto van de kleine parels aan haar ketting en zei: « Ik heb mijn belofte gehouden, Appe. »
Tientallen jaren verstreken. De vrouwen bloeiden op: leraressen, verpleegsters, kunstenaressen, moeders. Ze bouwden een leven op, maar kwamen altijd met de feestdagen naar huis, waardoor hun huis zo vol zat met warmte en hitte dat de muren leken te barsten. Richard, ooit bekritiseerd en bespot, beleefde de bloei van zijn belofte.
