In 2025, 46 jaar later, zat Richard, broos maar trots, in zijn elegante stoel. Om hem heen stonden stralende vrouwen in crèmekleurige jurken, hun handen lichtjes op elkaars schouders rustend, hun gezichten stralend van trots. Camera’s klikten, krantenkoppen verschenen: In 1979 adopteerde hij twee zwarte meisjes. Zie ze nu.
Maar voor Richard ging het niet om de krantenkoppen. Het ging erom dat de cirkel rond was. De baby’s waar niemand van hield, waren vrouwen geworden die iedereen bewonderde.
Grace kwam naar ons toe en fluisterde: « Papa, jij hebt het gedaan. Jij hebt ons gelukkig gemaakt. »
Richards lippen trilden van een glimlach. « Nee, » zei hij. » Wij hebben het gedaan . De liefde heeft het gedaan. »
Voor het eerst in decennia liet ze openlijk tranen vloeien. Haar belofte was niet alleen nagekomen, maar was haar nalatenschap geworden.
