En dat was hij ook. Technisch gezien. Maar hij liet me nooit binnen. Hij beantwoordde vragen met een stalen gezicht, altijd met « mevrouw », alsof ik de schooldirecteur was, niet iemand die contact met me probeerde te leggen.
Op een avond bood ik aan hem te helpen met zijn huiswerk. Hij keek op en zei onbewogen: « Je bent mijn moeder niet. »
« Ik weet het, » antwoordde ik zachtjes. « Ik probeer het niet. »
Hij keek me even in de ogen en ging toen weer verder met zijn berekeningen. Die muur tussen ons is nooit gebroken.
Toch bleef ik het proberen. En Daniel stelde me gerust: « Hij komt er wel overheen. Hij heeft moeilijke tijden achter de rug. Het kost gewoon tijd. »
Ik geloofde hem.
We verloofden ons op een regenachtige avond in november. Hij vroeg me ten huwelijk in ons favoriete restaurant, knielend met trillende handen en tranen in mijn ogen. Ik zei ja, mijn hart bruiste van hoop.
Toen we dit aan Evan vertelden, forceerde hij een glimlach en mompelde: « Gefeliciteerd. »
Voor een kort moment dacht ik dat we vooruitgang boekten.
Ik had het mis.
—
Onze trouwochtend was perfect. De tuin schitterde in het vroege zonlicht, witte rozen dwarrelden over elke boog. Mijn jurk hing als bij toverslag, de visagiste deed wonderen en alles zag er droomachtig uit.
Maar ik kon niet stoppen met lopen.
Ik controleerde het boeket voor de tiende keer toen er iemand op de deur van de bruidssuite klopte.
“Kom binnen!” riep ik, terwijl ik wachtte op de komst van mijn bruidsmeisje.
In plaats daarvan was het Evan.
Hij zag er ongemakkelijk uit in zijn pak, hij wiebelde van zijn voet op de andere en zijn gezicht was bleek.
« Hé, » mompelde hij. « Kunnen we praten? Ergens in besloten kring? »
Ik knipperde met mijn ogen. « Natuurlijk. Gaat het? »
« Niet hier. Kunnen we… naar buiten gaan of zoiets? »
Ik volgde hem door een zijgang naar de patio. In de verte liepen gasten rond, maar hier was het stil.
“Evan, wat is er aan de hand?”
Hij keek naar mij, zijn donkere ogen vol spanning die ik niet begreep.
“Trouw niet met mijn vader.”
Deze woorden troffen mij als ijswater.
« Co? »
« Ik weet dat je denkt dat ik me als een kind gedraag, » zei hij snel. « Of dat ik je niet mag. Maar ik mag je wel. Je bent aardig en grappig, en je bakt beter pannenkoeken dan wie dan ook die ik ken. En je schreeuwt nooit tegen me als ik vergeet mijn modderige schoenen uit te trekken. »
“Dus… waarom zeg je dat?”
« Omdat hij je pijn wil doen. »
Mijn keel werd dichtgeknepen. « Evan, waar heb je het over? »
Hij greep in zijn jaszak en haalde er een dikke envelop uit. Met trillende handen gaf hij die aan mij.
« Ik wist niet hoe ik je dit moest vertellen. Maar je moet dit zien. »
In de doos zaten schuldbrieven, documenten van rechtszaken en uitgeprinte e-mails tussen Daniel en iemand met de naam Greg.
De e-mails bezorgden mij rillingen over de rug.
« Ze heeft geen familie, geen eigen huis en een flinke spaarpot. Trouw met haar, wacht twee jaar, meld emotionele problemen en ga er met de helft van haar fortuin vandoor. Zo simpel is het, man. »
« Ze raakt er snel in. Ik zei het je toch – mooie dingen. Ik verdrink in de schulden. Dit zal me redden. »
Ik staarde naar de woorden tot ze wazig werden.
“Hoe lang weet je dit al?” vroeg ik.
« Ik hoorde hem een paar weken geleden met oom Greg aan de telefoon praten, » fluisterde Evan. « Hij schepte erover op… over hoe hij je ervan zou overtuigen alles te tekenen. Ik geloofde het eerst niet. Ik dacht dat ik het verkeerd begrepen had. »
