Lydia was adembenemend. Lang, donker haar dat glansde in het zachte gele licht, haar glimlach breed en geoefend, alsof ze die in de spiegel had geoefend. Ze omhelsde me voordat ik mijn hand kon uitsteken.
‘Het is een grote eer om u eindelijk te ontmoeten, mevrouw Fraser,’ zei ze hartelijk. ‘Ethan praat voortdurend over u.’
Ze sprak met die kalme toon van iemand die precies weet wat ze moet zeggen en wanneer ze het moet zeggen.
Tijdens het diner gaf ze me voortdurend complimenten over mijn oorbellen, mijn haar en zelfs de manier waarop ik mijn servet vouwde. In het begin was het prettig, maar elk compliment had een bijbedoeling.
‘Je moet je hier soms zo eenzaam voelen,’ zei ze tussen de happen heilbot door. ‘Al die oceaan en sneeuw, en niemand om het mee te delen. Dat moet zwaar zijn.’
Ik forceerde een beleefde glimlach.
“Het gaat me prima af. Ik heb altijd al van de eenzaamheid gehouden.”
‘Oh, natuurlijk,’ zei ze snel, terwijl ze met haar hand wuifde. ‘Ik bedoelde alleen dat het dapper van je is. Sommige mensen van jouw leeftijd zouden dat niet aankunnen.’
Jouw leeftijd.
Twee simpele woorden die als ijs in mijn maag belandden.
Aan het einde van de maaltijd stond ze erop om thee te zetten.
« Het is een mengsel dat ik uit Seattle heb meegenomen, » zei ze. « Verzachtend. Goed voor de bloedsomloop. »
De thee rook lichtzoet met een vreemde, bittere ondertoon die ik niet kon thuisbrengen. Uit beleefdheid dronk ik de helft van het kopje leeg.
Tegen de tijd dat we vertrokken, weerkaatsten de restaurantlichten in mijn ogen en moest ik Ethans arm vastgrijpen om mezelf staande te houden.
‘Gaat het wel goed, mam?’ vroeg hij bezorgd.
‘Ik ben een beetje duizelig,’ mompelde ik.
Die avond belde mijn vriendin Martha Cain, die bij ons was komen eten voor het dessert, me op.
‘Helen,’ zei ze vastberaden, ‘drink nooit meer iets van wat die vrouw je geeft. Er was iets vreemds aan die thee, en aan haar ook.’
Ik lachte het toen weg, in de veronderstelling dat Martha overdreven reageerde. Maar later, toen ik wakker lag met een nog steeds licht kloppende hoofdpijn, herinnerde ik me Lydia’s ogen aan de overkant van de tafel – hoe ze niet helemaal bij haar glimlach pasten.
Ik zei tegen mezelf dat het niets was.
Maar het was niet niks.
Het was het begin van alles.
In de weken die volgden, werd Lydia een constante aanwezigheid in mijn leven.
Het begon onschuldig. Telefoontjes om even te checken hoe het ging, sms’jes met hartjesemoji’s en beleefde vragen zoals: « Heeft u goed geslapen, mevrouw Fraser? » of « Heeft u iets nodig uit de stad? »
Aanvankelijk dacht ik dat ze gewoon aardig probeerde te zijn, misschien nerveus was om zich aan te passen aan het gezin.
Maar vriendelijkheid, zo zou ik leren, kan soms de meest effectieve vermomming voor controle zijn.
Ze begon onaangekondigd langs te komen. Soms bracht ze zelfgemaakte soep of kleine boodschappentassen mee.
‘Ethan vertelde me dat je vergeet goed te eten,’ zei ze dan met die zachte, bijna verontschuldigende glimlach.
Soms ruimde ze ook op en herschikte ze mijn spullen zonder te vragen – mijn boeken, mijn ingelijste foto’s, de kompassenverzameling van mijn man.
‘Je hoort op jouw leeftijd geen ladders meer te beklimmen,’ zei ze vermanend terwijl ze spullen van hogere naar lagere planken verplaatste.
Aanvankelijk lachte ik, ongemakkelijk maar niet bereid om een scène te maken. Maar langzaam, onmerkbaar, begonnen haar woorden tot me door te dringen.
Op jouw leeftijd.
Te vermoeiend voor jou.
Te veel verantwoordelijkheid.
Elke zin landde als een waterdruppel op een steen – klein, onschadelijk, maar na verloop van tijd bijtend.
Ook Ethan begon te veranderen. Hoe meer tijd hij met Lydia doorbracht, hoe minder hij belde. En als hij al belde, droegen zijn woorden de hare in zich.
‘Mam, Lydia maakt zich gewoon zorgen om je. Misschien is het tijd dat je kleiner gaat wonen. Je zou naar een van die appartementen in een verzorgingshuis in de buurt van Lake Hood kunnen verhuizen. Dat zou veiliger voor je zijn.’
Veiliger.
Dat woord achtervolgde me overal, het galmde door in gesprekken, in Lydia’s stem, in mijn eigen groeiende twijfel.
Ik begon aan mezelf te twijfelen. Ik raakte mijn sleutels kwijt, vergat afspraken en vroeg me af of ik misschien toch echt aan het afglijden was.
Toen belde Ethan op een dag om te zeggen dat ze gingen trouwen.
Niet volgend jaar. Niet over zes maanden.
Over drie maanden.
Lydia had al een locatie uitgekozen, een lodge met uitzicht op Turnagain Arm, geheel van grenenhout en glas.
« Een kleine, intieme ceremonie, » zei Ethan. « Alleen familie. »
Ik wilde blij voor hem zijn. Ik heb mijn best gedaan. Ik bood zelfs aan om mee te betalen en gaf hem zesduizend dollar die ik had gespaard voor een reis die ik nooit heb gemaakt.
‘Het is mijn huwelijksgeschenk,’ zei ik tegen hem.
De bruiloft zag er van buiten prachtig uit.
Lydia droeg een ivoorkleurige zijden jurk, haar haar in zachte golven, elke beweging perfect, ingestudeerd. Maar achter de muziek en de toespraken voelde ik iets leegs.
Ze bleef de hele avond dicht bij me, stelde me voor aan gasten die ik niet kende, altijd met diezelfde zorgzame, beheerste warmte.
Later, op het damestoilet, terwijl ik mijn lippenstift bijwerkte, hoorde ik stemmen uit het hokje ernaast.
Lydia’s stem, laag, geamuseerd, intiem.
‘Ik zei toch dat dit huwelijk de moeite waard was,’ fluisterde ze. ‘Ethan is een schat. Zijn moeder heeft twee huizen, een strandhuisje en een flinke spaarpot. Zodra ze wat meer in de problemen komt, is het allemaal van ons. Het is slechts een kwestie van tijd.’
De andere vrouw giechelde.
‘En wat als ze niet uitglijdt?’
Lydia lachte zachtjes.
