Drie jaar geleden gewonnen ik mijn man, Anthony, op zee.
Hij hield ontzettend van zeilen. Die dag ging hij het water op, zoals hij al zo vaak had gedaan… maar er stak een storm op, en die nam hem mee. Alleen de brokstukken van de laars werden gevonden. Hij werd als vermist opgegeven. En ik… ik stortte volledig in.
Ik was zwanger, maar door de schok mislukte ik ons kindje. 😔
Ik bleef alleen achter, gebroken, niet in staat zelfs maar naar de zee te kijken — bij de gedachte voelde ik alleen een gapende leegte vanbinnen.
Drie lange jaren vermeed ik de oceaan. Maar vorige lente zei mijn therapeutische waarschuwing voor om terug te keren. Niet naar diezelfde plek waar het was gebeurd, maar ergens anders – gewoon om roest te vinden in jezelf. Ik kocht een kaartje en ging. Alleen.
Die eerste ochtend op het strand was bijna ondraaglijk. De geluiden, de geur, de herinneringen… ik had het gevoel dat ik stikte. Maar ik besloot verder te lopen — langzaam, langs het water. En toen zag ik hem samenvloeien.😯
