Een man speelde met een klein meisje. Zijn silhouet, zijn manier van lopen… mijn hart sloeg over. Antonius?
Ik liep dichterbij. Hij draaide zich om. Hetzelfde gezicht — van bijna. Maar er was geen spoor van herkenning in zijn ogen.
„Mijn naam is Drake,” zei hij verward. „Ik ken u niet.”
Later kwam zijn metgezel, Lisa, naar mij toe. Ze vertelde een enorm verhaal: de man werd bewusteloos gevonden na de storm, zonder documenten, met geheugenverlies.
Ze noemden hem „Drake” — de naam vond ze tussen zijn spullen. Zijn geheugen vergeten nooit terug. Lisa, die toen als verpleegster werkte, oplossing voor hem. Nu heeft ze een gezin en een dochtertje genaamd Maya. Ze bouwden een nieuw leven — zonder mij.
De volgende dag liet ik hem onze foto’s zien, verteld over het verleden, over onze liefde, over onze dromen. Hij luisterde, hoorde, maar herkende niets. Zijn leven is nu Lisa en Maya.
En toen liet er iets in mij los. Het was geen raad. Het was gewoon het leven — wreed en onvoorspelbaar. Hij is niet langer mijn Anthony. Hij is Drake. Een gelukkige, vriendelijke man.
„Je behoort niet meer toe aan mij,” zei ik tegen hem. „Het is tijd dat ik opnieuw ga leven.”
Ik vertrok met opluchting. Ik was niet langer bang voor de zee. Het was geen graf meer.
Het was gewoon de zee. En ik — klaar om het leven weer te omarmen. Niet het leven dat was. Maar het is de mijne.
