De kou was die ochtend afschuwelijk, maar iets anders bezorgde me kippenvel: een stille snik die van achter in de schoolbus kwam. Wat ik daar aantrof, veranderde meer dan alleen mijn dag.
Ik ben Gerald, 45 jaar oud, en schoolbuschauffeur in een klein stadje waar je waarschijnlijk nog nooit van hebt gehoord. Ik doe dit werk al meer dan 15 jaar. Maar ik had nooit gedacht dat een kleine daad van vriendelijkheid van mijn kant iets veel groters in gang zou zetten.
Een blije man in de sneeuw | Bron: Pexels
Of het nu regende of sneeuwde, ijzige wind waaide of er ochtendmist was, ik arriveerde altijd voor zonsopgang om de poort te openen, dat oude gele beest wakker te maken en de motor te starten, zodat de bus warm zou zijn voordat de kinderen instapten. Het is geen glamoureus beroep, maar wel een eerlijk beroep. En die kinderen? Zij zijn de reden dat ik elke dag kom opdagen.
Ik dacht dat ik alles wel gezien had: allerlei soorten kinderen en ouders. Maar niets had me voorbereid op wat er vorige week gebeurde.
Afgelopen dinsdag begon als elke andere ochtend, hoewel de kou een heel ander verhaal was. Het was het soort kou dat in je rug kruipt en zich in je botten nestelt, alsof het geen intentie had om weg te gaan.
Mijn vingers doen al pijn van het proberen om de bussleutel om te draaien.
De hand van een man die het contact van een voertuig omdraait | Bron: Unsplash
Ik blies warme lucht in mijn handen en sprong de trappen op, terwijl ik met mijn laarzen stampte om de rijp eraf te schudden.
« Schiet op, kinderen! Sta snel op, kinderen! Dit weer maakt me gek! De lucht is ijskoud vanochtend! Grrr…! » riep ik, terwijl ik probeerde streng maar met een vleugje humor te klinken.
Gelach galmde over de stoep toen de kinderen naar boven klommen. Hun jassen waren strak dichtgeknoopt, hun sjaals wapperden en hun laarzen klapperden als kleine soldaatjes in formatie: de gebruikelijke chaos.
Kinderen met laarzen in de sneeuw | Bron: Pexels
« Wat ben je toch stom, Gerald! » zei een piepstem
