Er zit een ritme in, een ritme dat me een levend gevoel geeft. Niet rijk, let wel – Linda, mijn vrouw, herinnert me er vaak genoeg aan.
« Je maakt pinda’s, Gerald! Pinda’s! » had ze vorige week nog gezegd, met gekruiste armen, starend naar de elektriciteitsrekening. « Hoe moeten we dit betalen? »
“Pinda’s zijn eiwitten,” mompelde ik.
Ze lachte niet.
Toch hou ik van dit werk. Het geeft voldoening om kinderen te helpen, ook al word je er niet rijk van.
Nadat ik ‘s ochtends mijn kinderen heb afgezet, blijf ik meestal nog een paar minuten achter om de stoelen te controleren op vergeten huiswerk, wanten of half opgegeten granolarepen.
Die ochtend, halverwege het gangpad, hoorde ik het – een zacht gesnik vanuit de achterste hoek. Ik verstijfde.
« Hé? » riep ik zachtjes. « Is er nog iemand hier? »
Daar stond hij – een stil jongetje, misschien zeven of acht, ineengedoken tegen het raam. Zijn dunne jas was strak aangetrokken, zijn rugzak lag naast hem op de grond.
« Vriend? Gaat het? Waarom ben je niet in de les? »
Hij keek niet op. Hij sloeg zijn handen achter zijn rug en schudde zijn hoofd.
« Ik… ik heb het gewoon koud, » mompelde hij.
Ik hurkte neer, mijn hart bonkte. « Mag ik je handen zien, maat? »
Hij aarzelde even en hield ze toen langzaam omhoog. Mijn adem stokte. Zijn vingers waren blauw – stijf, gezwollen bij de knokkels. Niet alleen van de kou, maar ook van het te lang koud hebben gehad.
« O nee, » fluisterde ik. Zonder na te denken trok ik mijn handschoenen uit en schoof ze over zijn kleine handjes. Ze hingen losjes, maar bedekten hem goed genoeg. « Ze zijn te groot, maar ze houden je voorlopig wel warm. »
Zijn ogen waren rood en tranend. « Ben je de jouwe kwijt? » vroeg ik.
