Michael: Sophia vertrekt om 14:45 uur. Noah om 15:00 uur. Ik bel nu de school en de peuterspeelzaal om je toestemming te geven. Ik heb tot 17:00 uur twee vergaderingen achter elkaar. Dank je wel, mam.
Ik stuurde een hartjes-emoji terug en probeerde de angst die in mijn keel klauwde te kalmeren. « Vertel het haar niet. » Dat was nieuw. Dat was gevaarlijk.
Ik kwam een halfuur te vroeg aan bij Sophia’s school, Elmwood Elementary. Ik kon thuis niet stilzitten. Toen de deuren om kwart voor drie opengingen, zag Sophia me en haar gezicht lichtte op.
« Oma! » riep ze, terwijl ze naar me toe rende om me te knuffelen. « Ik wist niet dat je me kwam ophalen! »
« Verrassing! » zei ik, terwijl ik haar stevig omhelsde. « Papa heeft me gevraagd. Hoe was het op school? »
Ze kletste vrolijk terwijl we naar de auto liepen. Ze leek oké.
Vervolgens reden we naar Noah’s peuterspeelzaal. Hij was net zo blij me te zien en liet trots een vingerverfschilderij zien die grotendeels uit een bruine veeg bestond.
« Kunnen we naar jouw huis gaan, oma? » vroeg hij terwijl ik hem vastmaakte.
« Dat is precies waar we naartoe gaan, » zei ik. « Ik heb chocoladekoekjes gemaakt. »
Ze juichten.
We waren halverwege mijn huis toen ik het zag. Een zilveren Honda Civic in mijn achteruitkijkspiegel. Ambers auto.
Mijn hart begon te bonzen. Hoe wist ze het? Heeft ze de school gebeld? Stond ze buiten te wachten?
Ik sloeg linksaf. De Honda sloeg linksaf. Ik sloeg rechtsaf. Hij sloeg rechtsaf. Ze volgde ons.
“Oma, waarom gaan we hierheen?”, vroeg Sophia, toen ze de omweg opmerkte.
“Even snel een boodschapje doen, lieverd,” loog ik, terwijl mijn gedachten raasden.
Ik kon niet naar huis; ze zou ons daar confronteren, weg van de getuigen. Ik had een openbare plek nodig.
Ik reed de grote parkeerplaats van een Target-winkelcentrum op. Het was druk. Goed.
Ik parkeerde. Nog voordat ik de motor kon uitzetten, kwam Ambers auto met piepende remmen achter me tot stilstand, waardoor ik werd geblokkeerd. Binnen een paar seconden was ze uit haar auto en stormde op ons af. Zelfs vanuit de auto zag ik dat haar gezicht dieprood was, woedend, en dat haar bewegingen schokkerig en ongecoördineerd waren.
« Kinderen, blijf in de auto, » zei ik, met een stem die vastberadener was dan ik voelde. « Doe de deuren op slot als ik uitstap. »
« Oma, wat is er? » vroeg Sophia met trillende stem.
« Niets, lieverd. Blijf gewoon hier. »
Ik stapte uit en sloeg de deur dicht. Amber stond recht voor mijn neus. De geur van muffe alcohol en pepermuntkauwgom was overweldigend.
« Wat denk je wel dat je aan het doen bent? » schreeuwde ze met een wilde blik in haar ogen. « Dat zijn MIJN kinderen! Je kunt ze toch niet zomaar meenemen! »
« Michael heeft de school gebeld, » zei ik, terwijl ik probeerde mijn stem te beheersen. « Hij heeft me toestemming gegeven om ze op te halen. Ik pas alleen maar op. »
« Hij heeft het me niet gevraagd! Je steelt ze! » Ze probeerde me opzij te duwen naar de autodeur.
Ik ging voor haar staan. « Amber, je hebt gedronken. Je bent niet in staat om ze ergens heen te rijden. »
Dat was het. De lucifer bij de lont.
« HOE DURF JE! » gilde ze. Mensen op de parkeerplaats bleven staan om te staren. « Je hebt Michael jarenlang tegen me opgezet! Je vond me nooit goed genoeg! Je bent gewoon een verbitterde oude vrouw die mijn baby’s wil stelen! »
« Ik wil dat ze veilig zijn, Amber. Laat me ze alsjeblieft naar mijn huis brengen. Ga naar huis, slaap je roes uit. We praten erover als Michael thuiskomt. »
« Ik bel de politie! » riep ze, terwijl ze met onhandige handen haar telefoon tevoorschijn haalde. « Ik doe aangifte van ontvoering! »
Ik keek terug naar de auto. Sophia en Noah stonden tegen het glas gedrukt, hun gezichten gemaskerd met pure angst.
« Amber, alsjeblieft, » smeekte ik. « Je maakt ze bang. »
« JIJ hebt ze bang gemaakt toen je ze ontvoerde! Hallo? 911? Mijn schoonmoeder heeft mijn kinderen ontvoerd! »
