Helen stond stil. Iets in haar bloed verstijfde.
‘Lucas, vertel me de waarheid,’ zei ze, haar toon half angstig, half eisend. ‘Wat is er aan de hand?’
Hij schudde zijn hoofd, zijn ogen gevuld met een angst die veel te volwassen was voor zijn vijftien jaar.
‘Als je die auto had gestart, zaten we hier nu niet te praten,’ antwoordde hij uiteindelijk.
En op datzelfde moment waaide de koude wind door de lege garage achter hen, alsof het bevestigde dat er bijna iets vreselijks was gebeurd.
De waarheid was nog niet uitgesproken, maar Helen voelde haar al met een hartverscheurende helderheid.
Iets—iemand—had gewild dat ze niet levend op de begrafenis van haar eigen man zou aankomen.
Terwijl ze door de straat liepen, probeerde Helen Lucas bij te houden, die zich voortbewoog met een mengeling van haast en onderdrukte angst. De koude ochtendlucht brandde in haar longen, maar wat haar werkelijk verstikte, was de vraag die door haar hoofd spookte: Wie zou me kwaad willen doen? En waarom vandaag?
Toen ze een klein pleintje bereikten, een paar straten van hun huis vandaan, stopte Lucas eindelijk. Hij keek om zich heen om er zeker van te zijn dat niemand hen volgde en sprak toen zachtjes.
“Oma… ik heb vanmorgen iets in de garage gevonden. Iets wat daar niet hoort te zijn.”
Helen voelde de spieren in haar nek zich aanspannen.
“Wat heb je gevonden?”
‘Een doek. Die zat vast in de uitlaatpijp van de auto,’ zei hij, terwijl hij moeilijk slikte. ‘En het was jouw auto. Niemand anders gebruikt hem.’
Helen werd plotseling overvallen door een golf van duizeligheid.
« Bedoelt u dat… iemand het geprobeerd heeft…? »
Lucas knikte langzaam.
“Als je de motor had gestart terwijl de garagedeur dicht was, was je er niet meer uitgekomen. De monteur zegt dat je daar binnen enkele minuten aan kunt overlijden.”
De vrouw bracht haar hand naar haar mond. Ze kon haar oren niet geloven. Ze haalde diep adem en dwong zichzelf te kalmeren.
‘Hoe wist je dat?’
Lucas legde uit dat hij vroeg naar huis was gegaan om haar naar de begrafenis te begeleiden, omdat hij wist dat ze er kapot van zou zijn. Toen hij langs de garage liep, zag hij de doek strak in de uitlaatpijp gepropt zitten. Het zag er niet uit alsof het per ongeluk was gebeurd.
‘Ik wilde het eruit halen zonder je te laten schrikken, maar toen ik je naar beneden hoorde komen… reageerde ik gewoon,’ zei hij.
Helen probeerde helder na te denken.
« Wie is de garage ingegaan? Wie heeft de sleutels? »
De lijst was kort: haar twee kinderen, Anna en David; haar schoondochter, Laura; en Lucas zelf. Niemand anders.
Zijn maag draaide zich om.
Lucas keek naar de vloer.
‘Ik hoorde gisteravond nog iets,’ mompelde hij. ‘Mama en oom David hadden ruzie in de keuken. Ze wisten niet dat ik op de trap was. Ik hoorde ze zeggen dat… dat alles makkelijker zou worden als je vandaag de papieren zou ondertekenen.’
‘Welke documenten?’ vroeg Helen verward.
Lucas keek op.
“De papieren van de levensverzekering van opa. Daarin stond dat je moest ‘meewerken’. En als je dat niet deed… hadden ze een plan.”
Helen voelde een rilling over haar rug lopen. Ze herinnerde zich hoe Anna erop had aangedrongen dat ze een aantal ‘opvolgingsdocumenten’ zou ondertekenen. Ze herinnerde zich Davids ontwijkende houding toen ze vragen stelde. Ze herinnerde zich hoe Laura haar wekenlang als een last had behandeld.
Niets ervan had tot nu toe zin gehad.
‘Denk je dat…?’ Helen kon haar zin niet afmaken.
Lucas knikte langzaam.
« Ik denk dat ze niet hadden verwacht dat ik zo vroeg thuis zou zijn, » zei hij. « En ik denk dat ze het op een ongeluk wilden laten lijken. Uitgerekend vandaag, terwijl iedereen toch afgeleid zou zijn door de begrafenis. »
Helens stem brak.
“Mijn eigen zoon… mijn eigen kinderen…”
‘Oma, je bent niet alleen,’ zei Lucas, terwijl hij haar hand weer vastpakte. ‘Maar we moeten nadenken. Je kunt niet zonder plan naar huis gaan.’
Helen ging op een kerkbank zitten, haar lichaam trilde. Voor het eerst sinds Michaels dood wenste ze wanhopig dat hij er was, dat hij haar kon vertellen wat ze moest doen. Maar ze was alleen. Alleen met een monsterlijke waarheid.
‘Wat wil je doen?’ vroeg Lucas.
Helen haalde diep adem.
‘Eerst,’ zei ze met een vastberadenheid waarvan ze niet wist dat ze die bezat, ‘lopen we naar de begrafenis. Laat ze maar denken dat alles hetzelfde is. En dan… praten we met een advocaat. En met de politie.’
Lucas knikte, maar in zijn blik was iets duisters te lezen: de angst voor wat er zou kunnen gebeuren als de familie de waarheid zou ontdekken.
De begrafenis zou slechts het begin zijn.
De dienst werd gehouden in een klein roodstenen kerkje, waar Helen en Michael al tientallen jaren elk jaar met Kerstmis naartoe gingen. Toen Helen binnenkwam, voelde ze de blikken van iedereen op zich gericht. Anna snelde naar haar moeder, haar tranen zorgvuldig gedoseerd.
“Mam! Waarom nam je de telefoontjes niet op? We waren zo bezorgd…”
Helen hield haar gezicht in de plooi, hoewel haar bloed van woede kookte.
‘Ik heb ze niet gehoord,’ loog ze zachtjes.
Ze zei hetzelfde tegen David toen hij dichterbij kwam, waarbij ze bezorgdheid veinsde, terwijl hij haar in werkelijkheid met berekende kilheid aankeek.
Lucas bleef de hele tijd aan haar zijde, als een stille kleine beschermer.
Tijdens de ceremonie hoorde Helen geen woord van wat de dominee zei. In haar gedachten speelden alle gebaren en insinuaties die ze jarenlang had genegeerd, zich steeds opnieuw af: de druk om documenten te ondertekenen, de ruzies achter gesloten deuren, Laura’s opmerkingen over « hoe moeilijk het was om twee huizen te onderhouden » of « hoe het het beste zou zijn om de erfenis te vereenvoudigen ».
Michael had altijd vertrouwen in zijn kinderen gehad. Zij ook. Maar de dood verandert mensen, of misschien onthult ze wel wie ze werkelijk zijn. Toen de ceremonie was afgelopen, omringden Anna en David haar.
‘Mam, we hebben je nodig om de documenten vandaag te ondertekenen. Het is belangrijk,’ zei Anna, terwijl ze probeerde vriendelijk te klinken.
« Het duurt maar even, en dan kunnen we alles zelf regelen, » voegde David eraan toe.
