Helen legde haar hand op Lucas’ arm.
‘Ik onderteken vandaag niets,’ zei ze vastberaden. ‘En ik wil elk document met mijn advocaat doornemen.’
Davids gezichtsuitdrukking verstrakte in een oogwenk. Anna’s geveinsde glimlach verdween als sneeuw voor de zon.
‘Mam… dit is niet nodig,’ zei Anna met samengebalde tanden.
‘Ik denk van wel,’ antwoordde Helen. ‘En als je het er niet mee eens bent, kun je wachten tot de wet erover beslist.’
David deed een stap in haar richting.
Wat bedoel je daarmee?
Helen beantwoordde zijn blik zonder met haar ogen te knipperen.
“Dat ik leef. En dat ik van plan ben dat zo te houden.”
Lucas kneep bemoedigend in haar hand. Laura, die alles van een afstand had gadegeslagen, kwam dichterbij, haar gezicht rood van irritatie.
‘Dit is belachelijk,’ zei ze. ‘We hoeven alleen nog maar het papierwerk af te ronden. Dat is alles.’
Helen deed een stap achteruit, zodat iedereen haar kon verstaan.
“Ik heb vanmorgen iets in de garage gevonden. En de politie zal het ook vinden. Dus ik raad je aan je woorden zorgvuldig te kiezen.”
De stilte die volgde was ijzig, bijna gewelddadig.
Anna werd bleek. David klemde zijn tanden op elkaar. Laura vermeed oogcontact.
Het masker was gebroken.
Helen haalde diep adem.
“Ik ga ervandoor. Lucas en ik hebben dingen te doen.”
En samen baanden ze zich een weg door de murmelende menigte.
Terwijl ze naar de uitgang liepen, voelde Helen voor het eerst in dagen iets wat op kracht leek. Ze was niet verslagen. Ze was niet alleen. En nu de waarheid aan het licht was gekomen, zou ze eindelijk de controle hebben.
De volgende stap was om met een advocaat te praten, aangifte te doen van wat er was gebeurd en zichzelf te beschermen. Ze zou Michaels dood niet laten gebruiken als excuus om haar te gronde te richten.
De familie die beweerde haar te beschermen, had haar ware aard laten zien… maar ze was vastbesloten om hen aan iedereen te ontmaskeren.
En deze keer zou niemand haar het zwijgen opleggen.
Geen gerelateerde berichten.
