Ik was mijn jas aan het dichtknopen om naar de begrafenis van mijn man te gaan toen mijn kleinzoon de garage binnenstormde, lijkbleek. « Oma, start de auto niet! Alsjeblieft, niet! » Zijn geroep deed me stokstijf staan. Ik kon nauwelijks fluisteren: « Waarom? Wat is er aan de hand? » Hij greep mijn hand zo stevig vast dat het pijn deed. « Vertrouw me. We moeten lopen. Nu. » Terwijl we de oprit afliepen, begon mijn telefoon te trillen – mijn kinderen, de een na de ander. « Neem niet op, oma, » smeekte hij. En toen voelde ik het… een waarheid zo angstaanjagend dat ik er rillingen van kreeg. Een waarheid over wat er had kunnen gebeuren als ik die sleutel had omgedraaid. Een waarheid die ik nog steeds niet hardop durf uit te spreken…
Toen Helen Parker klaar was met het dichtknopen van de zwarte jas die ze voor de begrafenis van haar man had gekocht, vond ze de stilte in de garage bijna ondraaglijk. Er waren nog maar drie dagen verstreken sinds Michael plotseling aan een hartaanval was overleden, en het zware verdriet hield haar in een constante staat van verdoving. Ondanks alles wist ze dat ze naar de dienst moest gaan. Het was het minste wat ze kon doen voor de man met wie ze tweeënveertig jaar van haar leven had gedeeld.
Ze had net het autodeur geopend toen de garagedeur met een klap tegen de muur sloeg. Haar kleinzoon, Lucas, kwam aanrennen, bleek en buiten adem.
‘Oma, start de auto niet! Alsjeblieft, nee!’ riep hij, met een urgentie die haar verlamde.
Helen stond roerloos, de sleutel zweefde op slechts enkele centimeters van het contactslot.
‘Lucas, schat… wat is er aan de hand?’ vroeg ze, haar stem nauwelijks meer dan een fluistering.
De jongen pakte haar hand en kneep er zo hard in dat het bijna pijn deed.
‘Vertrouw me. We moeten lopen. Nu meteen,’ fluisterde hij, terwijl hij achterom keek naar het huis alsof hij bang was dat iemand hen zou horen.
Helen liet de sleutel in haar jaszak vallen. Haar hart begon te bonzen, een vreemd ritme, een mengeling van angst en verwarring. Lucas had nog nooit zijn stem verheven, nog nooit zo’n angst getoond. Er was iets ernstigs aan de hand – en ze voelde het, als een trilling in haar ribben.
Ze waren nog maar halverwege de oprit toen haar telefoon onophoudelijk begon te trillen. Eerst haar oudste dochter, Anna. Daarna haar jongste zoon, David. Het ene telefoontje na het andere, een hectische opeenvolging.
‘Geef geen antwoord, oma,’ zei Lucas bijna smekend. ‘Niet nu.’
